„Świat jazzu może utknąć w walce między głową a sercem, ale rzadko można znaleźć improwizatorkę takĄ, jak Patricia Brennan, której muzyka wydaje się istnieć poza ciałem”. Giovanni Russonello - The New York Times Inspiracja Albumu: Symetria w Chaosie Kosmosu Wspaniała okładka albumu P. Brennan Nocne niebo od zawsze pociągało Patricię Brennan tajemnicą tego, co kryje się poza nim. Wśród bezmiaru gwiazd dostrzegała fascynującą równowagę i symetrię – esencję porządku wyłaniającego się z kosmicznego chaosu. Te wzory konstelacji wzmogły jej ciekawość, skłaniając do zbadania, w jaki sposób ich niebiańskie, geometryczne formy można przełożyć na język muzyczny. No i przełożyła. Tak powstał album "Of the Near and Far". Bardzo czekałem na tę płytę, bo jej poprzednia była natchniona i absolutnie przewyższyła wszystko, co usłyszałem w 2024 roku. Patricia Brennan niedawno została ogłoszona zwyciężczynią w kategorii "Wibrafonista Roku" w 73. corocznym plebiscycie krytyków DownBeat (2025) - co dla wielu oznacza, że według krytyków tego ważnego jazzowego tytułu jest obecnie najlepszą wibrafonistką na świecie. Już przy okazji premiery swojej poprzedniej płyty, " Breaking Stretch" , Patricia Brennan anonsowała, że motyw kosmosu i astronomii jest dla niej kluczowy i nierozerwalnie związany z jej metodą kompozytorską. W wywiadzie dla PostGenre na pytanie o utwory takie jak „Five Suns” i „Earendel”, artystka odpowiedziała: „Fascynuje mnie astronomia. Dla mnie konstelacje i wszystkie ich aspekty wiążą się z podejściem matematycznym – czerpię inspirację również z kształtów – co znajduje odzwierciedlenie w mojej twórczości.” Metoda Kompozytorska: konstelacja Koła Kwintowego KOŁO KWINTOWE Latem 2024 roku wypracowałam sposób, który pozwolił mi zebrać dane dotyczące wysokości dźwięków oraz wartości liczbowe bezpośrednio z konstelacji. Nałożyłam kształty konstelacji na koło kwintowe . Koło kwintowe jest symetryczną strukturą, która porządkuje wysokości dźwięków w sekwencji, demonstrując relacje między tonacjami. Zaintrygowało mnie, czy symetria kosmicznych wzorów może przełożyć się na symetrię muzyczną – harmoniczną lub melodyczną – mówi Brennan. " Ten album powstał z moich prób przełożenia kształtu konstelacji na treść muzyczną; z bardzo naukowego i intelektualnego punktu widzenia. Pomysł na ten album zrodził się z mojej własnej ciekawości, czy symetrię, którą widać na niebie, da się jakoś przełożyć na muzykę. I rzeczywiście, przełożyły się. Właściwie wiele zbiorów dźwięków, które otrzymałem, miało sens. Czasami były bardzo tonalne lub w inny sposób miały ze sobą bardzo interesującą relację"  – wyjaśnia artystka, podkreślając fundament swojej metody opartej na danych. Zebrany w ten sposób materiał stał się surowcem dla jej procesu kompozytorskiego. Większość utworów na płycie opiera się całkowicie na tych danych, a każda kompozycja czerpie z unikalnych wzorów gwiazd. Artystka zagłębiła się także w mitologię związaną z każdą konstelacją – niektóre dobrze znane, inne mniej, ale wszystkie bogate w historię i inspirację. Ponieważ prace nad płytą trwały latem, naturalnie przyciągały ją konstelacje otaczające Trójkąt Letni , które często obserwowała przez teleskop. Warto zauważyć, że podobne, matematyczne podejście do kompozycji, w której dane spoza świata muzyki służą jako strukturalny „zapłon” dla improwizacji, nie jest obce współczesnemu jazzowi. Latem tego roku mój ulubiony trębacz Dan Rosenboom  wydał album „Coordinates” , którego koncepcja również opierała się na przekładaniu danych na muzykę, choć w inny sposób. W skrócie wyglądało to tak: Wybór Punktów Startowych:  Rosenboom wybrał losowe współrzędne geograficzne, potraktował je jako punkty startowe dla kolejnych tematów. Rządzenie Kompozycją:  Każdy zestaw liczb rządził rytmem, metrum lub charakterem danej kompozycji. Improwizacja:  Ta zabawa formą stworzyła naturalny bodziec do improwizacji i poszukiwania nieznanych brzmień. Choć Rosenboom czerpie z geometrii Ziemi, a Brennan z geometrii nieba, oba te projekty łączy dążenie do wykorzystania symetrycznych struktur  – czy to geograficznych, czy astronomicznych – do stworzenia unikalnej, rygorystycznej, ale jednocześnie otwartej ramy dla swobodnej, jazzowej improwizacji. Kim jest Patricia Brennan? Meksykańska wibrafonistka, marimbistka, improwizatorka i kompozytorka Patricia Brennan  jest „powszechnie uznawana za jedną z nowszych liderek tego instrumentu”  – jak zauważył The New York City Jazz Record . Jej pozycja jest niepodważalna w najważniejszych rankingach branżowych ale w Europie nie należy do rozpoznawalnych muzyczek. Warto więc tym, którzy cenią zdaniem specjalistów wspomnieć, że Brennan: Zdobyła nagrodę "Wschodzącej Gwiazdy Wibrafonu"  w plebiscycie krytyków magazynu DownBeat  w edycjach 70. (2022) i 72. (2024). Została umieszczona na 4. miejscu  w rankingu najlepszych wibrafonistów w edycjach 71. (2023) i 72. (2024) w tym samym plebiscycie krytyków. Niedawno została ogłoszona zwyciężczynią w kategorii "Wibrafonista Roku" w 73. corocznym plebiscycie krytyków DownBeat (2025) - co dla wielu oznacza, że według krytyków tego tytułu jest obecnie najlepszą wibrafonistką na świecie Patricia Brennan odziedziczyła głęboką miłość i uznanie dla tradycji muzycznej po obojgu rodzicach, dorastając w bogatej muzycznie atmosferze swojego rodzinnego Portu Veracruz w Meksyku . Muzyką zajęła się w wieku zaledwie 4 lat , grając na perkusji latynoskiej do płyt salsy razem z ojcem, a także słuchając płyt Jimiego Hendriksa i Led Zeppelin z matką. Mniej więcej w tym samym wieku zaczęła też grać na fortepianie, pod wpływem swojej babci, która była pianistką. Warto zaznaczyć, że Patricia Brennan mieszka w USA od ponad 20 lat, co miało ogromny wpływ na ukształtowanie jej dojrzałego stylu artystycznego. Brennan gra Kosmos Pięć konstelacji  odtworzonych na tej płycie to: Antlia (Pompa Powietrzna), Wodnik , Andromeda, Lyra (Lira) i Orzeł. Na płycie znalazła się również kompozycja „When You Stare Into The Abyss” (Kiedy patrzysz w otchłań), inspirowana samą esencją tego dzieła, a nie konkretną konstelacją. W ramach procesu kompozycji powstały także dwie partytury graficzne: „Citlalli I” i „Citlalli II”. Podczas nagrania zespół improwizował wersję każdej partytury, a materiał ten został wykorzystany do stworzenia utworu „Citlalli”. Zachwyca mnie matematyczne, strukturalne, bardzo konkretne podejście Patricii Brennan do swoich kompozycji. Utwór „Andromeda”  jest bezpośrednim przełożeniem osobistych obserwacji astronomicznych na formę muzyczną, odzwierciedlającą kształt pobliskiej galaktyki. „ Najpierw zebrałam mnóstwo pomysłów wynikających z umiejscowienia konstelacji. Zbadałam je i wykorzystałam, jak tylko mogłam. Ostatecznie skleiłem je w całość, która odzwierciedla kształt galaktyki Andromedy”  – mówi Brennan. Inspiracją zrodziła się z osobistego, głębokiego doświadczenia: „T ego lata pojechałam z teleskopem do Connecticut i Maine, żeby uciec od blasku, który wytwarza Nowy Jork. I po raz pierwszy naprawdę wyraźnie dostrzegłam Andromedę. To było niesamowite, bo wyraźnie – i nie używam superwymyślnego teleskopu – widać gaz. Wygląda jak dym. Utwór odzwierciedla więc spiralny kształt Andromedy melodią w wibracjach przechodzących do instrumentów smyczkowych, a nawet w sposobie, w jaki akordy zmieniają ruch. Utwór jest niezwykle trudny do opanowania .” To jeden z najlepszych utworów jazzowych, jakie kiedykolwiek słyszałem. Zaczynają go rwane dźwięki smyków, które nagle przechodzą w powtarzalną ostrą sekwencję. Kiedy gitara elektryczna buduje na jej tle ulatujące w niebo struktury improwizowane, zaczyna czaić się wibrafon, aż przechodzi w ekstazę, superszybkie pasaże wsparte dźwiękami elektroniki. Kiedy wygląda na to, że kawałek osiągnął apogeum, cały zespół przechodzi w zbiorową orgię dźwięku, jak w początkach scenicznej działalności Pharoaha Saundersa. Niezwykła, wręcz fizyczna ekstaza. Z kolei inny utwór „Lyra”  stanowi wyjątkowy przykład narracyjnego podejścia w kompozycji. Konstelacja Liry (Lyra) zainspirowała Brennan do sięgnięcia po operę „La favola d'Orfeo” Claudia Monteverdiego . Jak wyjaśnia: „Pisząc «Lyrę», pomyślałam o strukturze operowej. Zaczyna się więc pięknym intro z udziałem Milesa [Okazakiego], które odzwierciedla początek opery Monteverdiego, gdzie Orfeusz i Eurydyka są razem i biorą ślub. «Lyra» przechodzi następnie w duet fortepianowy, który odtwarza początek nocy w operze. Następnie rozpoczyna się kolejny akt, gdy wchodzi cały zespół. «Lyra» kompozycyjnie różniła się trochę od pozostałych utworów na albumie, ponieważ bardziej kierowałam się operą. Uwielbiam operę. Dla mnie jest bardzo wizualna muzycznie. Można zamknąć oczy i – czytając jak książkę – wyobrazić sobie scenerię, nawet jeśli słyszy się tylko muzykę, a nie widzi przedstawienie. Chciałam, żeby «Lyra» również zawierała ten aspekt.” Instrumentarium  na płycie odwzorowuje różnorodne inspiracje Brennan – od muzyki klasycznej i nowej, po jazz i rock alternatywny. Zespół składa się z jazzowego kwintetu (fortepian, bas, perkusja, gitara i wibrafon), standardowego kwartetu smyczkowego plus muzyka elektronicznego (Arktureye - Noel Brennan, prywatnie mąż Patricii). Role instrumentów  są również istotnym punktem wizji Brennan. Artystka otwarcie kwestionuje tradycyjne podziały, stawiając na zaskakujące funkcje poszczególnych muzyków i ich instrumentów: „Idea zabawy z oczekiwaniami dotyczącymi ról instrumentów jest kluczowa dla obu moich ostatnich projektów. Są pewne rzeczy, których zgodne z tradycją, oczekuje się od wszystkich instrumentalistów w kontekście muzycznym. Chcę kwestionować te koncepcję i zmieniać rolę instrumentów. Podobnie jak w przypadku moich poprzednich albumów, tak i na ostatnim, starałam się podważyć konwencjonalne oczekiwania dotyczące roli poszczególnych instrumentów i poszerzyć ich paletę brzmieniową. Na przykład instrumenty smyczkowe mogą pełnić tradycyjną rolę melodyczną lub też mogą pełnić rolę teksturalną, tworząc warstwy dźwiękowe. Ostatecznie możliwości brzmieniowe zespołu są kształtowane przez potrzeby każdej kompozycji i moją ogólną wizję tego projektu." Elementy elektroniczne pełnią funkcje od subtelnych tekstur po kluczowy element narracyjny, jak w utworze „Citlalli”. Instrumenty smyczkowe mogą pełnić zarówno tradycyjną rolę melodyczną, jak i czysto teksturalną, tworząc warstwy dźwiękowe. Ostatecznie, możliwości brzmieniowe zespołu są kształtowane przez potrzeby każdej kompozycji i jej ogólną wizję projektu. Słuchając tej muzyki, zachęcam Państwa, abyście uwolnili wyobraźnię i patrzyli nie tylko do wewnątrz siebie i w górę, w stronę nieba, ale także poszukiwali światła nadziei pośród ciemności otchłani - powiada Brennan. WESPRZYJ NiezależnĄ TWÓRCZOŚĆ: Jeśli, podobnie jak my, cenisz płyty, które w tak bezkompromisowy sposób eksplorują granice gatunku – od astronomii  i matematyki  po wibrafonową awangardę  – i odwagę artystów decydujących się kroczyć własną, niełatwą drogą, jak Patricia Brennan, wesprzyj naszą pracę! Jazzda.net to przestrzeń tworzona z pasją i dla pasji. Każda symboliczna wpłata na kawę ☕ pozwala nam docierać do tak wybitnych, niezależnych twórców i poświęcać czas na tworzenie tekstów dla was. 👉 Postaw nam kawę, by kolejne recenzje kosmicznego jazzu ujrzały światło dzienne: https://buycoffee.to/jazzda.net PATRICIA BRENNAN "Of the Near and Far" Nagranie Brooklyn, 12 maja 2025 r. SKŁAD ZESPOŁU: Modney – skrzypce Pala Garcia – skrzypce Kyle Armbrust – altówka Michael Nicolas – wiolonczela Sylvie Courvoisier – fortepian Miles Okazaki – gitara Kim Cass – bas John Hollenbeck – perkusja i instrumenty perkusyjne Arktureye – elektronika Patricia Brennan – wibrafon z elektroniką, marimba Eli Greenhoe – dyrygent Wszystkie kompozycje: Patricia Brennan Produkcja: David Breskin Nagranie: Chris Allen, 8 i 9 grudnia 2024 r., Sear Sound, Nowy Jork, NY Miks: Owen Mulholland w 35th Street Studio, Nowy Jork, NY Mastering: Scott Hull w Masterdisk, Peekskill, NY Szeroka Paleta Współpracy: Gdzie Słychać Patricię Brennan? Patricia Brennan jest jedną z najbardziej rozchwytywanych instrumentalistek i improwizatorek na współczesnej scenie muzycznej, występując i nagrywając w wielu prestiżowych składach i projektach: Duże Zespoły i Big Bandy: Nominowany do nagrody Grammy zespół John Hollenbeck Large Ensemble . Zespół Michaela Formanka Kolossus . Nagrodzony Grammy zespół Arturo O'Farrill Afro Latin Jazz Big Band . Zespoły kierowane przez innych liderów: Zespół Matta Mitchella Phalanx Ambassadors . Zespół Mary Halvorson Amaryllis . Współpraca z Vijayem Iyerem: Członkini zespołu Blind Spot  z pisarzem Teju Cole'em. Występy w projekcie dużego zespołu Iyera Open City . Udział w mniejszych zespołach u boku uznanych muzyków, takich jak basista Reggie Workman  i trębacz Wadada Leo Smith . Własne Projekty i Duety: Solowy projekt MAQUISHTI . MOCH  – duet z perkusistą, perkusistą i turntablistą Noelem Brennanem (Arktureye). MORE TOUCH  – kwartet z Mauricio Herrerą na perkusji, Marcusem Gilmore’em na perkusji i Kim Cass na basie. PATRICIA BRENNAN SEPTET  – w składzie z sekcją rytmiczną More Touch, a dodatkowo Adamem O’Farrillem na trąbce, Jonem Irabagonem na saksofonie altowym i sopranowym oraz Markiem Shimem na saksofonie tenorowym. TALAMANTI  – duet fortepianowo-perkusyjny z pianistką Sylvie Courvoisier.

Wiele wspaniałych albumów, które przetrwały próbę czasu i na zawsze zmieniły oblicze jazzu, zostało nagranych w legendarnym studio Rudy’ego Van Geldera w Englewood Cliffs. To tam powstały takie arcydzieła jak The Sidewinder  Lee Morgana (1964), A Love Supreme  Johna Coltrane’a (1965) czy Saxophone Colossus  Sonny'ego Rollinsa (1956). Ars Ludicra została nagrana w 2024 roku w tym samym, historycznym Van Gelder Studios w New Jersey, co dodatkowo podkreśla aspiracje kwartetu. To brzmienie, dynamika i energia zdefiniowały kanon. Według mnie "Ars Ludicra" Petera Evansa z pewnością dołączy do tego zestawu płyt, których znaczenie dla historii gatunku staje się oczywiste już w momencie premiery! Peter Evans, trębacz-wirtuoz, który od lat definiuje nowojorską scenę improwizowaną, powraca z trzecim albumem studyjnym swojego kwartetu Being & Becoming  zatytułowanym "Ars Ludicra" (Sztuka Zabawy). To dzieło, które niemal natychmiast po premierze w 2025 roku zyskało miano pretendenta do tytułu najważniejszego wydawnictwa jazzowego tego sezonu, dokumentując szczytową formę zespołu po intensywnych trasach koncertowych. Peter Evans – Architekt AWANGARDY Peter Evans (ur. 1981)  to postać bez której nie można wyobrazić sobie współczesnej sceny kreatywnej. Od debiutu w 2002 roku, Evans stał się jednym z najbardziej cenionych, a zarazem technicznie ekstremalnych  trębaczy jazzu i muzyki współczesnej. Jest wirtuozem technik rozszerzonych , opanowując między innymi grę wielogłosową (multiphonics) i oddech cyrkulacyjny, co pozwala mu na osiąganie brzmień zbliżonych do instrumentów elektronicznych. Działa na przecięciu free jazzu, muzyki klasycznej (jest interpretatorem dzieł Xenakisa i Varese’a, członkiem International Contemporary Ensemble) oraz awangardowego rocka. Współpracował z takimi legendami jak John Zorn, Anthony Braxton, Evan Parker, Craig Taborn  oraz zespołami Pulverize the Sound  (z Mike Pride i Tim Dahl) i Amok Amor  (z Christianem Lillingerem). Ars Ludicra  to najnowszy rozdział w jego imponującej dyskografii, której początkiem był debiut Being & Becoming  (2020), a kontynuacją Ars Memoria  (2022). jak UWIĘZIONY W MASZYNIE PTAK Evans, znany ze swojej techniki rozszerzonej, która sprawia, że jego trąbka brzmi jak syntezator, a momentami jak ptak uwięziony w maszynie, nie zawodzi. Ta płyta nie ma wstępu, od razu w uszach wybucha różnobarwny granat! Ta płyta to wybuch, szaleństwo od pierwszego do ostatniego dźwięku!  W porównaniu do Ars Memoria  brzmienie grupy zmieniło się radykalnie, obejmując teraz jeszcze większą różnorodność stylów i dźwięków. Muzycy grają tak, jakby jutro kończył się świat, jakby jutra miało nie być.  Zespół jest u szczytu formy, a jego członkowie - muzycy, którzy świetnie rozumieją intencje lidera – operują swobodą i precyzją, której próżno szukać w mainstreamie. siła to skład Pełny skład zespołu Being & Becoming  to jego siła. Na płycie występują: Peter Evans  – trąbka, fortepian, instrumenty elektroniczne Joel Ross  – wibrafon, syntezator (natychmiast włącza szósty bieg wibrafonu, szalejąc frazami) Nick Jozwiak  – bas, syntezator Michael Shekwoaga Ode  – perkusja (to, co robi Ode jest nieprawdopodobne: raz gra jak najczulszy jazzman, innym razem wali w zestaw z całą mocą, co widać na przykład w utworze "Malibu"). To, co wyróżnia Ars Ludicra , to niesamowite poczucie wspólnej narracji  oraz dopracowanie postprodukcyjne. Szczegółowa postprodukcja z udziałem inżyniera Mike'a Pride’a  zaowocowała albumem, który łączy w sobie wybuchową dynamikę stadionową  utworu „Malibu”, musique concrète  w „Pulsar” czy wybujałe orkiestrowe tekstury  inspirowane muzyką brazylijską w „Images”. Kompozycje Evansa są otwarte, ale jednocześnie mają solidne, wyznaczone punkty orientacyjne, które pozwalają muzykom na eksplorację i szaleństwo w ramach określonego, dynamicznego planu. W samym środku utworu "Pulsar" muzycy bawią się brzmieniem tak, jakby nagle zaczęli grać w zwolnionym tempie, a ze studia ktoś ukradł większość mikrofonów – jest to moment mistrzowskiego kontrastu dynamicznego, który wciąga słuchacza jeszcze głębiej. Absolutnie nowatorskie brzmienie  zespół tworzy w utworze "My Sorrow is Luminous"  (Mój smutek jest świetlisty). Jest to rzadki cover rosyjskiej piosenkarki folk-punkowej Yanka Dyagileva , zaaranżowany i rozbudowany do rozmiarów symfonicznych. Do szaleńczego biegu perkusji i niestrudzonych serii Evansa dołącza pulsacyjna elektronika, a Joel Ross gra na wibrafonie z elektronicznym, wrzącym tłem . To jest genialne! Otatni ut wór "Images"  przenosi nas do zupełnie innego, bardziej wyciszonego i impresyjnego świata, z delikatnym ukłonem w stronę klimatu Japonii. Zespół się uspokaja, a Michael Shekwoaga Ode już nie "ciśnie stopami ile wlezie", ale eksploruje talerze. Evans cudnie pasażuje na tle subtelnej elektroniki, wygrywając powolne improwizacje ciągnące się za zespołem jak długi szal w dżdżysty dzień. Wpływ i obecność Alice Teyssier (którą Evans doskonale zna ze wspólnego projektu SYMPHONY) na flecie w tym utworze  sprawia, że kompozycja zyskuje niezwykłą głębię i przestrzeń, poszerzając muzyczny horyzont kwartetu. To dowód na to, że grupa jest mistrzem kontrastu. Ewolucja Trwająca: Nowy Rozdział Wszyscy czterej muzycy występujący na albumie grają z niepowtarzalną indywidualnością i stylem, poruszając się po labiryntowych kompozycjach z lekkością i elegancją. Efektem jest coś radykalnie odmiennego od poprzednich wydawnictw grupy. Album Ars Ludicra  z 2025 roku jest udokumentowaniem intensywnego rozwoju grupy, ale jej ewolucja trwa. W 2025 roku do składu dołączył laureat nagrody Pulitzera, kompozytor i multiinstrumentalista dr Tyshawn Sorey  grający na perkusji, co zapowiada kolejny, ekscytujący rozdział w historii Being & Becoming . Ta płyta jest dowodem na to, że prawdziwa awangarda nie musi być hermetyczna. Jest to muzyka, która wymaga skupienia, ale w zamian oferuje porywającą, pełną życia grę. To bardzo żywiołowa, gwałtowna płyta, jest na niej mnóstwo emocji.  Tytuł "Sztuka Zabawy" doskonale oddaje jej ducha: jest tu radość z odkrywania, z łamania zasad i z perfekcyjnej, choć szalonej, improwizacji. Dla kogo jest ta płyta? Dla wszystkich, ale głownie dla fanów skomplikowanej, polirytmicznej muzyki, która czerpie zarówno z klasycznego jazzu, jak i z muzyki współczesnej (Stockhausen, Xenakis). Wnioski:  Nie jest to po prostu "kolejny" album awangardowy. Ars Ludicra  to manifest. to nowy Hard Core Jazz, Supernowa, Absolutny Kosmos!  Peter Evans, wspierany przez wibrafonowy geniusz Joela Rossa, stworzył dzieło, które przesuwa granice możliwości jazzowego kwartetu i definitywnie ustala, jak brzmi jazz 2025 roku . Wsparcie Twórczości Niezależnej Jeśli, podobnie jak my, cenisz płyty, które w tak bezkompromisowy sposób eksplorują granice gatunku i odwagę artystów decydujących się kroczyć własną, niełatwą drogą, jak Peter Evans , wesprzyj naszą pracę! Jazzda.net  to przestrzeń tworzona z pasją i dla pasji. Każda symboliczna wpłata na kawę ☕ pozwala nam docierać do tak wybitnych, niezależnych twórców i poświęcać czas na tworzenie tekstów dla was. 👉 Postaw nam kawę, by kolejne recenzje ujrzały światło dzienne: https://buycoffee.to/jazzda.net

Mogłoby być tak: Dopadli do siebie jak dwa wściekłe psy, gołymi rękoma chcąc zadać sobie szybką i możliwie bolesną śmierć. Wybałuszone z wysiłku oczy bielały w mroku, ruchy mieli szybkie, rwane, napędzane adrenaliną i strachem przed zbliżającym się końcem, charczeli jak zwierzęta, siłą mięśni starali się pokonać przeciwnika, wbić go w podłoże, udusić, złamać żebra, wyłupić oczy. Tarzali się jak szaleńcy, splątani w gordyjskim tańcu zawodowych zabójców. Ich walka na śmierć i życie w leju pełnym błota przypominała średniowieczny zmierzch bitewny, gdy kordony jednych dobijają jęczących rannych przegranych. Żaden z dwóch walczących nie miał broni palnej, wytrącili sobie też wzajemnie bagnety i noże, które wylądowały gdzieś w tym ciemnym, pełnym wody dole po wybuchu. Dole, który dla jednego z nich stanie się niebawem grobem, w którym spocznie na wieki. Zmagali się od kwadransa. Na śmierć, nie na niewolę. Zajadle, szalenie, potwornie, bez litości. Za broń służyły im więc ręce, nogi, zęby. Okładali się po mundurach i twarzach, dusili, gryźli. Połamali już sobie nosy, jeden z nich miał wybity kciuk, drugi rozciętą nożem nogę, obaj krwawili. Chcieli się zabić, bo byli wrogami, wszak ich armie toczyły właśnie wojnę. Na wojnie ten argument jest wystarczający. Tu się nie myśli, tu się zabija. Jeszcze raz przeturlali się w błocie. Jeden trzymał drugiego za gardło, ale nie mogli zamknąć uścisku ostatecznie na szyi, bo obaj żołnierze wiedzieli, jak się z niego uwolnić, jak się nie dać zabić. Pomagał też dziki instynkt przeżycia. Wili się więc, szarpali, dyszeli i pluli krwią. I nagle zastygli w bezruchu. Zatrzymali się, bo w nieboskłon popłynęły dźwięki muzyki. Dźwięki piękne i łagodne – wprawiając ich w nieruchome zdumienie, ich ratunek. Jeszcze się trzymali nawzajem w żelaznym uścisku, ale stalowe chwyty już zelżały, złagodniały, zesłabły. - Cactus flower? – zapytał jeden drugiego Tamten zdumiony pytaniem kiwnął powoli głową. Muzyka płynęła ze smartfona umieszczonego w kieszeni kurtki jednego z nich, zapewne wzbudzona przypadkiem podczas walki. Była niebiańska, zaś pytanie stanowiło dowód, że obu z nich jest znana. Byli uratowani. Uratował ich kwartet Cyryla Lewczuka. Jak naiwny idealista chciałbym wierzyć, że ci dwaj żołnierze mogliby spotkać się w zupełnie innych okolicznościach – na przykład na koncercie Cyryla Lewczuka – zamiast w leju pełnym błota na froncie. Bez indoktrynacji i ideologicznej trucizny byliby normalnymi ludźmi, którzy przestali by być marionetkami, manipulowanymi przez rządy. A ten piękny, łagodny dźwięk, który ich uratował, to właśnie esencja tego, co usłyszycie na „Cactus Flower” . Cyryl Lewczuk Quartet, formacja założona w 2023 roku, z sukcesami koncertuje na festiwalach - właśnie obecnie jest na trasie koncertowej po Polsce, na końcu tekstu lokalizacje i daty. Nadeszła naturalna kolej na debiut fonograficzny zatytułowany właśnie „Cactus Flower” . Choć zespół deklaruje czerpanie z różnych stylów – od latin jazz  po post-bop  – to w swojej istocie wybrał ścieżkę eleganckiego, nowoczesnego, mainstreamowego jazzu z odrobiną szaleńczej improwizacji. Lider zespołu, Cyryl Lewczuk , jest cenionym saksofonistą i kompozytorem, a jego umiejętności zostały docenione m.in . II miejscem w konkursie „Nowa Nadzieja Jazzu” (Novum Jazz Festival 2023). W swoich wizjach kompozytorskich, silnie inspirowanych polskimi mistrzami jazzu, współpracuje z przyjaciółmi poznanymi w środowisku akademickim. Płyta, która ujrzy świat 7 listopada 2025 roku, jest spójnym zbiorem muzycznych opowieści. Rolę pierwszoplanową gra wszędzie saksofon Cyryla Lewczuka, którego elegancka, czyściutka, troszkę przydymiona gra  prowadzi precyzyjną narrację i dialog, głownie z harmonizującym fortepianem. Improwizacje są ozdobą każdego utworu, ale i one są "szyte na miarę" i z rzadka uciekają w szaleństwo – to raczej jazz pod kontrolą . Miejscami zespół pięknie się rozpędza, aby zaraz po chwili zahamować i zwolnić. dPREMIERA PŁYTY 7 LISTOPADA 2025 Album otwiera  kompozycja "Farewell" (Pożegnanie) , która zaskakuje swoim ładem, porządkiem i odwołaniami do klasyki , przywołując w pamięci schubertowską wrażliwość i łagodność. Jest to wstęp pełen liryzmu, delikatnie wprowadzający w świat subtelnych dźwięków. Następujący po nim "Sicilian Wind" jest szybszy , zdominowany przez lidera, choć to fortepian Jana Maciejowskiego  ma tu świetną, rozbudowaną partię, która nadaje utworowi dynamiczny, wibrujący charakter. "Don't Leave Me Now"  to z kolei smutna, melancholijna ballada. W swojej prostocie i głębokim wyrazie, panowie mogliby ją zagrać bez wahania w latach 50. w jednym z jazzowych klubów na 52. Ulicy, już nad ranem, kiedy obsługa wyprasza ostatnich, zamyślonych i nietrzeźwych gości. Ośmiominutowy “ Milton’s Blues” nie jest wcale oczywistym bluesidłem, choć toczy się miarowo i jak należy, ale jest bardzo nieoczywisty, a swoje pięć minut ma w nim Jan Dudek. Wydaje mi się, że dopiero w przedostatnim utworze pt. " Phyrgia” kwartet pozwala sobie na “gaz do dechy”. Słyszymy więc całą paletę możliwości zespołu: od elegancji po kontrolowane, ale zdecydowane szaleństwo. Zespół precyzyjnie opisuje konteksty i wizje, które towarzyszyły powstawaniu poszczególnych kompozycji. Te literackie opisy są drogowskazami, które mają inspirować słuchacza: "Cosmic Journey":  Opowieść o załodze statku opuszczającej Ziemię. Wkraczają w przestrzeń, którą rządzą nieodkryte prawa fizyki, gdzie każdy ruch jest ryzykowny. Przemierzają niezbadane rejony kosmosu i trafiają na istoty równie fascynujące, co groźne, a podróż błyskawicznie staje się walką o przetrwanie, być może z potężną formą życia lub czarną dziurą. "Milton's Blues":  Utwór manifestuje poczucie niepewności i podskórnego napięcia, atmosferę miasta na wzór Gotham City, pełnego tajemniczych i nieprzewidywalnych osobników. Manifestuje się niepokój, pragnienie ucieczki przed tym, co nieuniknione, ale i pokusa rozpoczęcia działań o nieodwracalnych konsekwencjach. Pozostaje tylko bezruch i czujna obserwacja w oczekiwaniu na nadchodzący przełom. "Guardian":  Majestatyczny i tajemniczy archetyp strażnika. To obrońca zasad i porządku – mimo wszystko, bez względu na okoliczności, niekiedy nawet kosztem własnego życia. Postać, którą można skojarzyć z żołnierzem, Charonem czy mitycznym wartownikiem. "Phrygia":  Oparta na motywach z baletu „Spartakus” Arama Chaczaturiana, opowieść o tragicznej postaci Spartakusa i ludziach, którzy walczyli o wolność, oddając w jej imię życie. Frygia to ukochana Spartakusa, którą los rozdziela najpierw przez niewolę, potem – przez śmierć. "Cactus Flower":  Tytułowy utwór inspirowany jest kaktusem Epiphyllum , zwanym Królową jednej nocy. Rośliną kwitnącą tylko raz w roku, pod osłoną nocy, zaledwie przez parę godzin, co symbolizuje ulotne piękno i wyjątkowość uchwycenia tego cudownego momentu w mglistym brzasku, zanim nadejdzie poranek. Cyryl Lewczuk Quartet fot. Karolina Błachnia Starannie skonstruowane tematy muzyczne budują nastrój, który nadaje kierunek improwizacjom. Poszczególni członkowie kwartetu – młody, ale doświadczony perkusista Mateusz Lorenowicz , pianista Jan Maciejowski , zafascynowany muzyką XX wieku, zwłaszcza ekspresjonizmem; oraz kontrabasista Jan Dudek , który inspiruje się jazzem, ambientem i elektroniką – podporządkowują swoje indywidualne rysy wspólnie malowanymi dźwiękiem historiom. To ciekawe jak zainteresowani tak odmiennymi stylami ludzie spotkali się ze sobą, żeby zagrać soczysty, klasyczny jazz. Do albumu dołączona będzie książeczka z dziełami malarskimi, zdjęciami rzeźb i opisami utworów, które mają służyć jako drogowskazy i inspiracja w odbiorze. Koniecznie je obejrzyjcie, bo są pięknie. Jednak najważniejsze będzie to, co odkryjecie w tej muzyce. "Niech Cię prowadzą Twoje wspomnienia, Twoja wrażliwość i wyobraźnia"  – piszą artyści, zapraszając słuchacza do osobistej interpretacji. W czasach, w których każda sekunda naszego życia wydaje się być mierzona i wyceniana, a światem targają niepokoje, jakie miały już nigdy się nie pojawiać, muzyka kwartetu Cyryla Lewczuka przypomniała mi o potędze sztuki. Przypomniała mi, że w przeciwieństwie do ideologii i polityki sztuka odwołuje się do tego, co w naszych duszach piękne, wzniosłe, naiwne, radosne. Proszę, nie skończmy w błocie jak bohaterowie z początku tego tekstu. PREMIERA PŁYTY 7 LISTOPADA 2025 Prosimy o Wsparcie Twórczości Niezależnej Jeśli, podobnie jak my, cenisz płyty, które w tak poruszający sposób eksplorują intymny świat dźwięków i odwagę artystów decydujących się kroczyć własną, niełatwą drogą, jak Cyryl Lewczuk , wesprzyj naszą pracę! Jazzda.net  to przestrzeń tworzona z pasją i dla pasji. Każda symboliczna wpłata na kawę ☕ pozwala nam docierać do tak wybitnych, niezależnych twórców i poświęcać czas na tworzenie tekstów dla was. 👉 Postaw nam kawę, by kolejne recenzje ujrzały światło dzienne:   https://buycoffee.to/jazzda.net

Dzisiejsi jazzmani to dawni anarchiści, punkole, załoganci. Dzierżą wszystkie atuty muzyczne, mają wachlarz imponujących umiejętności, ale mimo to najważniejsze jest dla nich bezkompromisowe podążanie za szczerością, głosem serca. Maciej Kądziela jest jednym z najciekawszych artystów naszej sceny i doskonałym przykładem takiej właśnie postawy. Właśnie stworzył zespół LUNAMË, a kilka dni temu ukazała się płyta pod tym samym tytułem, na której Pan Maciej znowu poszedł swoją drogą i doszedł tam, gdzie jeszcze nikogo nie było. Skąd skojarzenie z punkiem? Ponieważ po pierwsze na debiucie LUNAMË jest wiele żarliwych i szybkich tematów - posłuchajcie rytmicznego i wręcz porywającego do tańca "Skandi" , albo szerzej znanego, awizującego album utworu "Weles"  z bardzo ciekawym tematem Staszka Szmigiero (znanego z Kosmosu czy szalonej grupy S.Z.A.J.S.), albo rytmicznej, transowej, genialnej końcówki kawałka "Perkun" . Z tych utworów bucha punkowa energia! "Światowid" z kolei  ma w sobie swoizdrzalskiego i przewrotnego ducha moich ukochanych szaleńców z Deerhoof - nie mam pojęcia, czy był to efekt zamierzony - jednak porwał mnie całkowicie. Płyta aż skrzy się od świetnych harmonii, bo nikt tu nie wstydzi się grać fajnych, trafiających w emocje melodii. Ale hola, hola, nie zrozumcie mnie źle: to są jednak świetni muzycy jazzowi, zatem płyta nie ma nic z nieśmiertelnego hasła "trzy akordy darcie mordy". Lekkość tego materiału wynika m.in. ze swobodnego opanowania warsztatu, świeżego konceptu łączącego gatunki, a jednocześnie pomysłodawcy mającemu w nosie wszelakie szufladki. LUNAMË gra pięknie i po swojemu, czasem wyzywająco: utwór "Techno"  to miejski szybki puls, przeplatany szalonymi improwizacjami Pana Macieja na saksofonie, kakofonia miesza się tam z symetrycznym ładem rytmu techno. Ja uwielbiam takie nowoczesne granie, gdzie każdy takt jest niespodzianką, zaskoczeniem. Tak właśnie jest na płycie. - Improwizacja nadal pozostaje kluczowym elementem, ale osadzona jest w świecie głębokich basów, rytmicznych repetycji i przestrzennych harmonii - tłumaczy Maciej Kądziela. Są jeszcze trzy istotne elementy albumu – budujący tajemniczy klimat świetlisty wokal Natalii Kordiak  (dwa utwory mają tekst, w tym urokliwa ballada "Elpis" ), niemal mechaniczne repetycje oraz elektronika. Wiecie, że gdy jest wykorzystana mądrze, jako element całości, to ją uwielbiam, pisałem o tym nie raz. W LUNAMË jest głosem wiodącym, ale nie przekrzykującym jazzowego języka. W kilku miejscach (np. we wspomnianym już wcześniej "Skandi") pani Natalia idealnie z nią współistnieje – ja słucham tego kawałka w zapętleniu, bo gdy grupa dodaje w nim gazu, to mogę tego słuchać w nieskończoność. To był chyba zamierzony efekt, ponieważ Maciej Kądziela podkreśla: Do współtworzenia tej dźwiękowej podróży zaprosiłem wyjątkowych producentów, którzy dodali jej niepowtarzalnej pikanterii. Envee, DJ i producent o niezwykle szerokich horyzontach, wnosi taneczną energię i analogowe ciepło. MinT, eksplorująca berlińskie indie-electro, otwiera drzwi do nowoczesnych brzmień. Wuja HZG, z hip-hopowymi korzeniami, wnosi wyraziste beaty i groove’owe podejście do rytmu, a Marcin Staniszewski, mistrz modularnych eksperymentów i alternatywnych aranżacji, dodaje całości nieoczywistą głębię. Niezły i odważny skład. to chyba jesteśmy w domu, co nie? Wiadomo skąd takie, a  nie inne brzmienie albumu. Na koniec powiem wam, że Maciej Kądziela to jest gość, który ma już bio szersze niż repertuar filharmonii w sezonie jubileuszowym. Jest jednym  z najbardziej wszechstronnych i rozpoznawalnych saksofonistów współczesnej sceny jazzowej. Techniczny wirtuoz z wybuchowa ekspresją i rozpoznawalnym brzmieniem. W muzyce na luzie przekracza granice gatunków – od jazzu i bluesa, przez rock i muzykę klasyczną, aż po world music, elektronikę i formy improwizowane. Jako artysta i lider, Kądziela nagrywał dla największych polskich wytwórni płytowych, w tym Warner Music Poland, Agora Music, Polskie Radio oraz Narodowy Instytut Fryderyka Chopina. Ma na swoim koncie około 30 albumów  – zarówno jako lider, jak i artysta towarzyszący – współpracując z czołówką polskiego i międzynarodowego jazzu. Ma niespożytą energię, więc działa lub działał w kilku kolektywach. A gdzie go usłyszycie? ZK Collaboration  – formacja, z którą podpisał kontrakt z Warner Music Poland na wydanie płyty w prestiżowej serii Polish Jazz . Zespół odbył trasę koncertową w Chinach (JZ Jazz Festival w Szanghaju), współpracując z Instytutem Adama Mickiewicza. Kasia Pietrzko Trio feat. Andrzej Chyra & Maciej Kądziela – „Norwid”  – wyjątkowy projekt zrealizowany pod patronatem Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina, łączący poezję Cypriana Kamila Norwida z muzyką improwizowaną. Jazz Forum Machine  – zespół związany z Agencją Muzyczną Polskiego Radia i Agora Music, z którym Kądziela nagrał w Stanach Zjednoczonych album „Jammin’ with KC”. Płyta LUNAMË jest projektem bezkompromisowym. Jej twórcy, a zwłaszcza Maciej Kądziela, udowadniają, że w XXI wieku można stworzyć jazzową awangardę, która zaprasza do tańca. To album o bogatej dramaturgii, w sam raz dla ludzi, którzy nie szukają łatek i definicji, tylko równowagi między warsztatem a emocją w muzyce . Ja ją znalazłem. Pełny Skład LUNAMË   :  Maciej Kądziela (saksofon/elektronika), Natalia Kordiak (wokal), Staszek Szmigiero (syntezatory/piano), Marcin Sojka (perkusja), Kasia Schmidt-Przeździecka   (bas) LP ZAMÓWISZ TUTAJ: https://maciejkadziela.com/luname-album- Wsparcie Twórczości Niezależnej Jeśli, podobnie jak my, cenisz płyty, które w tak poruszający sposób eksplorują intymny świat dźwięków i odwagę artystów decydujących się kroczyć własną, niełatwą drogą, jak Maciej Kądziela i muzycy LUNAMË , wesprzyj naszą pracę! Jazzda.net  to przestrzeń tworzona z pasją i dla pasji. Każda symboliczna wpłata na kawę ☕ pozwala nam docierać do tak wybitnych, niezależnych twórców i poświęcać czas na tworzenie tekstów dla was. 👉 Postaw nam kawę, by kolejne recenzje ujrzały światło dzienne:  https://buycoffee.to/jazzda.net

Gdyby jej emerytowany żołnierz wujek miał na szafie saksofon albo klarnet, nie byłoby ani obrzędów, ani tym bardziej objawienia. Świat straciłby dinozaury oraz wspaniałą trębaczkę zapatrzoną w ludowe pulsujace rytmy. Na szczęście, gdy ośmioletnia Jurd chciała rozpocząć naukę gry na trąbce u pewnego wędrownego nauczyciela muzyki, wujek spokojnie ściągnął z szafy zakurzoną trąbkę, a Jurd natychmiast zakochała się w brzmieniu tego instrumentu. I kocha go do dziś, co ostatnio udowodniła po raz kolejny. Jurd: Głos Granicy Gatunków Wprawdzie polski słuchacz może kojarzyć jej nazwisko, ale dobrze będzie zacząć od tego, że Laura Jurd  to jedna z czołowych postaci brytyjskiej sceny jazzowej, instrumentalistka i kompozytorka. Jest współzałożycielką i siłą napędową nominowanego do nagrody Mercury Prize kwartetu Dinosaur , z którym od 2010 roku wydała szereg wysoko ocenianych albumów. Ale to przede wszystkim indywidualistka. Muzyczną wizję Jurd dobrze uchwycił cytat Johna Fordhama z Guardiana : „Jurd wydaje się nie przejmować przemijającymi modami czy przynależnością do jakiejkolwiek sceny. Podąża za swoją prywatną muzą, która czerpie z jazzu, tradycji ludowych Europy i Bliskiego Wschodu oraz języka harmonicznego Strawińskiego – a jednak jej twórczość jest zawsze pełna przystępnej duchowości, często są to melodyjne pieśni bez słów.” Laura Jurd rozpoczęła swoją przygodę z trąbką wieku ośmiu lat, w szkole podstawowej, dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności. Jak wspomina nie był to świadomy wybór, lecz szczęśliwy traf: klucz do gry na tym instrumencie otworzył wędrowny nauczyciel muzyki oraz, co najważniejsze, nieużywany instrument jej wujka, który kurzył się na szafce po jego karierze wojskowej. To właśnie dostęp do instrumentu bez konieczności początkowego kosztownego zakupu przekonał rodziców do opłacenia lekcji gry, a Jurd szybko „wkręciła się” w trąbkę. Artystka żartobliwie przyznaje, że równie dobrze mogła rozpocząć karierę saksofonistki, gdyby akurat ten instrument leżał w jej domu. Ten element przypadku, który zapoczątkował jej karierę, idealnie koresponduje z jej późniejszą, otwartą na improwizację i niekonwencjonalną ścieżką artystyczną. Później jednak Laura mogłaby poprzestać na odtwarzaniu cudzych muzycznych wzorców. J urd jest przecież równie biegła w pisaniu dla orkiestr (BBC Proms, BBC Concert Orchestra, Northern Sinfonia) i współczesnych grup kameralnych (Ligeti Quartet), jak i dla zespołów jazzowych. Ma mega zajęty kalendarz bo ucząc kompozycji w Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance oraz trąbki jazzowej w Goldsmiths University. Tymczasem mając klasyczne wykształcenie, bardzo lekko obraca dźwięki, żongluje nimi, zachowując skoczne melodie i pierwotną moc - rytmu artystka wraca z albumem, który jest jej skondensowanym manifestem muzycznym. Rytuał Powrotu: Ofiarowanie Siebie Okładka „Rites & Revelations”  sygnalizuje wagę tego wydawnictwa: na fotografii stoi Jurd, wyciągająca ku widzowi ręce, w których trzyma trąbkę, jak gdyby chciała zasygnalizować, że oto ofiarowuje słuchaczowi to, co ma najcenniejsze  – swoją twórczą esencję i intymność. Oto mój prawdziwy głos - szepcze Jurd ze zdjęcia - bądźcie łaskawi go uważnie wysłuchać. Ja bardzo was do tego namawiam, zwłaszcza, że materiał z tej płyty jest emocjonalny, a więc z konieczności wielce rytmiczny i melodyjny. W dodatku ma on tę tajemną moc drzemiącą w dziełach przełomowych, które nie dbają o poklask, a źródłem tej mocy jest jej twórcze odrodzenie . Artystka, po kilkuletniej przerwie w regularnych nagraniach i koncertów, poświęconej rodzinie, napisała go w spokoju i cierpliwie skupiając się na swym powrocie, w którym przemówi własnym głosem. W rezultacie udało się jej skondensować poczucie tęsknoty i skumulować ją z artystyczna ekspresją . „Ten album jest dla mnie wyjątkowy, wyklarował moją tożsamość i połączył rzeczy, które kocham – mówi Jurd. Folk, Jazz i Wężowe Melodie „Rites & Revelations”  to płyta jazzowa z silnymi odniesieniami do muzyki ludowej . Jurd świadomie buduje most między swoimi dwoma muzycznymi światami. Fundamentem dla tej fuzji jest jej rodowe dziedzictwo  – tradycyjna instrumentacja i melodie angielskiego i szkockiego folku , wzmocnione przez różnorodne europejskie wpływy ludowe. To bardzo dynamiczny materiał: 10 utworów przesyconych głębokimi, modalnymi harmoniami  oraz dynamicznymi zwrotami rytmicznymi, które prowadzą przez momenty wysokiego dramatyzmu i oszałamiającego piękna . Słuchając utworu „You Again” , gdzie ceilidh-owa melodia łączy się ze złożonymi, jazzowymi rytmami, czy wężowej melodii singla „Step Up To The Altar” , czuć, jak Jurd przesuwa brzmienie trąbki w kierunku ziemistych, dronowych rejestrów , rezygnując z wirtuozerii na rzecz faktury. Utwór ten doskonale streszcza tematy „wzmocnienia, katharsis i uwolnienia” , które definiują ten moment w twórczej podróży Jurd i stanowią bijące serce całego albumu. Najbardziej ekstremalnym przykładem jest jedyny cover, „St James Infirmary” , którego „kakofoniczne, intuicyjne nagranie na jedno podejście” sama artystka nazywa „wielkim, wyzwaniem” , a końcówka tego kawałka jest bezkompromisowym folkowym popisem free. Album, nagrany niemal w całości na żywo, ma być powrotem do czegoś pierwotnego i instynktownego. Wsłuchajcie się w Bide Your Time: aż chce się go zatańczyć! Nogi chodzą same. To efekt zamierzony: -Chcę, aby ludzie poczuli, jak stare melodie ludowe potrafią sięgnąć do czegoś wrodzonego w nas. To właśnie mnie nakręca – muzyka, która porusza cię dogłębnie, emocjonalnie, a nawet fizycznie. Uwielbiam tę ponadczasowość, gdy jest jednocześnie starożytna i żywa”  – podsumowuje Jurd. - Muzyka na albumie jest o wiele mroczniejsza i pod wieloma względami prostsza niż moje poprzednie wydawnictwa, z naciskiem na melodie unisono i improwizację w bardzo korzennych, inspirowanych folkiem aranżacjach. Poczujcie te wibracje na własnej skórze. Informacje Wydawnicze: Data Wydania:  17 października 2025 Wytwórnia:  New Soil Artyści folkowi:  Ultan O’Brien (skrzypce), Martin Green (akordeon). Sekcja Rytmiczna:  Corrie Dick (perkusja), Ruth Goller (bas). Drugi z albumów, które chcę przedstawić przypomina mi stylistycznie twórczość naszego genialnego Jerzego Mazzola. Oto spotyka się trójka kumpli muzycznych: dwaj wirtuozi, bracia Ceccaldi i szaleniec Yom. Chyba znaleźli się w podobnym miejscu życia, bo efekt ich współpracy to jest najprawdziwszy wybuch mistycznej supernowej. Ja od tej płyty wprost nie mogę się oderwać. Yom & Bracia Ceccaldi – „Le Rythme du Silence”. Mistyka, Cisza i Bliźniacze Dusze Dźwięku. Francuska scena jazzowa jest źródłem szalonych, odważnych i nieszablonowych fuzji gatunkowych. Jednakże „Le Rythme du Silence”  (Rytm Ciszy) to projekt, który te granice nie tylko przekracza, ale celowo je ignoruje. Trio klarnecisty Yoma  oraz braci Théo i Valentina Ceccaldich  stworzyło album o charakterze sakralnym , który porusza się w zawieszeniu między medytacją a intensywną, bliskowschodnią ornamentyką muzyczną. To dzieło, które jest kulminacją długich poszukiwań i - mam głęboką nadzieję - jednocześnie początkiem niezwykłej, nowej współpracy. Oto Posłańcy Dźwięku Yom (Klarnet, Kompozycja) Kompozytor i klarnecista Yom , urodzony w 1980 roku, eksploruje najbardziej niejednorodne gatunki muzyczne od niemal 20 lat. Zyskał uznanie, reinterpretując tradycyjną muzykę żydowską  (klezmerską), jednak jego liczne projekty zaprowadziły go do światów rocka, muzyki elektronicznej, klasycznej i współczesnej. Wszystkie te podróże ukształtowały jego unikalną ścieżkę, a także niepowtarzalne podejście artystyczne i język instrumentalny . Wyrażają one jego nienasycone poszukiwanie duchowości i transcendencji . Po zrealizowaniu wielu projektów przybliżających go do muzyki sakralnej ( Illuminations , Prière ), album „Le Rythme du Silence”  staje się kolejnym, najgłębszym krokiem w te rejony. Théo Ceccaldi (Skrzypce, Altówka) Théo Ceccaldi  jest bez wątpienia jednym z najbardziej osobliwych głosów  nowej europejskiej sceny jazzowej. Laureat prestiżowych nagród ( m.in . Odkrycie Roku Victoires de la Musique 2017 ). Posługując się subtelnym językiem, nieustannie dąży do połączenia żarliwości, liryzmu i formalnego wyrafinowania. Théo jest współzałożycielem orleańskiego kolektywu Tricollectif. Jego wkład to śmiałość i eksperyment, a stworzone przez niego w 2010 roku trio (z bratem i gitarzystą Guillaume'em Aknine'em) połączyło zachodnią tradycję muzyki kameralnej z wolną improwizacją . Théo aktywnie działa również w nowym ONJ (Orchestre National de Jazz)  Oliviera Benoita. Valentin Ceccaldi (Wiolonczela) Valentin Ceccaldi  stał się jednym z najbardziej pomysłowych i fascynujących wiolonczelistów europejskiej sceny. Jego filozofię doskonale oddaje cytat z Duke'a Ellingtona: „Brzmienie człowieka to jego całkowita osobowość” . W grze Valentina słychać całe jego życie, doświadczenia i artystyczne poszukiwania. Czy jest autorem wyrafinowanej muzyki kameralnej, czy „improwizacyjnego hardcore ” – Ceccaldi jest prawdziwym wolnym duchem . - Byłem kiedyś obecny na próbie dźwięku Chamber 4, francusko-portugalskiego kwartetu, którego jest członkiem, i pamiętam moment, w którym Valentin zaczął rozstawiać instrument i natychmiast przyciągnął uwagę wszystkich - wspomina Guy Peters, krytyk muzyczny z Belgii. - Jego brzmienie natychmiast wypełniło całe pomieszczenie.  Nie miało to nic wspólnego z głośnością, lecz ze sposobem, w jaki pozwalał swojemu instrumentowi mówić i śpiewać . Ten wyjątkowy improwizator potrafi stworzyć cały, samowystarczalny wszechświat. W jego podejściu do dźwięku chodzi równie mocno o dotyk, co o myślenie . Gdy zobaczyłem go w projekcie In Love With w Łodzi wiedziałem, że to spotkanie przyniesie efekt piorunujący. I oto on. Wibracyjna Podróż: O Rytmie Ciszy „Le Rythme du Silence”  jest kulminacją długotrwałych poszukiwań Yoma. To opowieść o artyście, który po otwarciu niezliczonych ścieżek wreszcie odnalazł swoich „posłańców” – bratnie dusze w dźwięku  w postaci braci Ceccaldi. Album jest intymny, ale zarazem potężny. Trio klarnet, skrzypce, wiolonczela  wygrywa podniebne hymny, czuć tam wschodnie wiatry, palące słońce pustyni, ogromną przestrzeń. To muzyka wolności, swobody, lecz także wyraźne odniesienia do nurtu spirit jazzu, bo i fani Alice Coltrane z uznaniem pokiwają głowami usłyszawszy te nuty. -Pracowałem nad ideą 'rytmu ciszy' przez lata - wyjaśnia Yom. - Pierwszy raz usłyszałem to zdanie od mistrza sufickiego, który opisywał w ten sposób fundament medytacji. (...) Oznacza akceptację, że świat wciąż porusza się i żyje wokół ciebie, nawet gdy ty próbujesz być nieruchomy. Chciałem komponować dokładnie z tego miejsca. I wiecie co? Ta sztuka naprawdę mu się udała. Mistyka i Ornamentyka Bliskiego Wschodu Głęboka duchowość  jest rdzeniem tej płyty. Ta muzyka, choć czerpie z jazzowej improwizacji, sięga korzeniami do bliskowschodniej ornamentyki muzycznej , której echa są stałym elementem twórczości Yoma. Nie jest to muzyka religijna, ale bez wątpienia sakralna . Zespół osiąga stan bliski transowi a słuchacza zabiera w podróż „do najbardziej intymnych, najodleglejszych wewnętrznych pejzaży”. I wprawia w trans. Alchemia Dźwięku i Bezpośredniość Siła tria wynika z ich instynktownej syntezy . Yom wspomina, że bracia Ceccaldi są tak dostrojeni do siebie , iż działają niczym „muzyczne Wi-Fi”. Po spotkaniu w kwartecie iXi , trio zaczęło grać kompozycje Yoma, natychmiast rozwijając je w jedną ciągłą całość – bez ani jednej próby . W tej materii dźwiękowej osiągają wspaniałe brzmienie . Smyczki braci Ceccaldi – grane smyczkiem, szarpane lub preparowane klamerkami  – wchodzą w intensywny dialog ze specjalnie dostrojonym klarnetem. Ich pomysłowość otwiera przestrzeń, która brzmi niczym „muzyka cząstek w ruchu” . Jak podsumowuje Valentin Ceccaldi: „ Staramy się zanurzyć w sedno dźwięku – ale także stworzyć pewien rodzaj komunii z publicznością. To jak stopniowe podkręcanie głośności na ciszy, i uświadomienie sobie, że jest ona złożona z niezliczonych drobnych dźwięków .” „Le Rythme du Silence”  to album zbliżony do szalonej rytmicznej modlitwy. Niepowtarzalne arcydzieło. Wsparcie Twórczości Niezależnej Jeśli, podobnie jak my, cenisz płyty, które w tak poruszający sposób eksplorują intymny świat dźwięków i odwagę artystów decydujących się kroczyć własną, nieatwą drogą jak Laura Jurd, bracia Ceccaldi i YOM, wesprzyj naszą pracę! Jazzda.net  to przestrzeń tworzona z pasją i dla pasji. Każda symboliczna wpłata na kawę ☕ pozwala nam docierać do tak wybitnych, niezależnych twórców i poświęcać czas na tworzenie tekstów dla was. 👉 Postaw nam kawę, by kolejne recenzje ujrzały światło dzienne: https://buycoffee.to/jazzda.net

Oto płyta nagrana z intrygującym przesłaniem: minimum dźwięków, maksimum przestrzeni . Najnowszy album bassic chill , czyli projektu polskiego multiinstrumentalisty Marcina Majcherka , jest artystycznym aktem odwagi. Autor świadomie balansuje na linie, ryzykuje stając przed słuchaczem solo , uzbrojony jedynie w gitarę barytonową i bezprogową gitarę basową. Jest to jednak ryzyko w pełni kontrolowane. Majcherek opanował te instrumenty doskonale, a jego jazzowa wrażliwość pozwoliła wydobyć z nich oniryczny pejzaż , gdzie pauza waży tyle samo, co melodia. Artysta Solo: Dźwięk jako Schronienie Czy to jest płyta ambientowa? Nie. A nawet jeśli ktoś się na to uprze, to Marcin Majcherek nie jest przypadkowym eksploratorem ambientu. Absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach (Wydział Jazzu i Muzyki Rozrywkowej), znany jako ceniony basista sesyjny, który świadomie odwraca się od zgiełku. Jak sam przyznaje, „Muzyczny spokój i minimalizm towarzyszył mi odkąd pamiętam…” . To wyznanie stanowi klucz do zrozumienia projektu bassic chill  – to jest spokojna muzyczna odpowiedź na burzliwe czasy . Głównym narzędziem tej medytacji jest połączenie gitary barytonowej  oraz bezprogowej gitary basowej . To duet doskonale sprawdzający się w kreowaniu muzyki, która ma być zaproszeniem do refleksji . Gitara barytonowa (wykonana przez Marka Dąbka / Stradi) pozwala Majcherkowi na grę w szerokiej rozpiętości skali – od basu, przez harmonię, aż po improwizację w wyższych rejestrach. To jest taka jego osobista, minimalistyczna orkiestra. „Waves”: Oniryzm i Wielkie Fale Ciszy O ile debiut " Within"  był poszukiwaniem, „ Waves ” jest odnalezieniem siebie i odważnym „udźwignięciem”  tego solo. Artysta czuje się gotowy, by z pewnością siebie i zaufaniem w wyborach artystycznych  zanurzyć się w samokontroli i improwizacji. Na pierwszej płycie występowali goście m.in . Piotr Żaczek i Marta Wajdzik, obecna była również elektronika tworząca tło. Jak sam mówi: Pierwsza płyta (Within) była dla mnie zdecydowanie poszukiwaniem siebie, więc próbowałem różnych rzeczy. Zaproszenie gości było dla mnie elementem, który sprawił, że czułem się raźniej w tej nowej dla mnie sytuacji i bardzo mi to pomogło. Myślę, że na Waves poczułem się gotowy, żeby sięgnąć głębiej i “udźwignąć” to samemu. Myślę, że ilość improwizacji, na jaki sobie pozwoliłem również jest podyktowana większą pewnością siebie i zaufaniem sobie w wyborach artystycznych. Album „Waves”  to więc minimalistyczna sonata, w której dźwięki są rozciągnięte w nieskończoność. Majcherek wykorzystuje efekty gitarowe, aby modulować brzmienie, tworząc przestrzenne pejzaże dźwiękowe  oscylujące między ambientem, chilloutem a nowoczesnym jazzem. To nie są agresywne improwizacje, to raczej powolne, liryczne pasaże  zanurzone w onirycznym klimacie. Tu pauza jest równie ważna, co dźwięk  – jest wręcz ważniejsza, stając się ramą dla surowego, medytacyjnego brzmienia. Należy to jednak podkreślić z całą stanowczością: nie jest to prosty jazz-ambient , w którym artysta opiera się na jednym, powtarzalnym akordzie. Majcherek nie idzie na skróty.  Tworzy horyzont wymyślny, buduje niepowtarzalne improwizacje, które, choć minimalistyczne, są dość wyzywające technicznie . To, że ta muzyka tła  zachęca do aktywnego i uważnego słuchania , jest najlepszym dowodem na to, jak poważnie traktuje on zarówno słuchacza, jak i swoje ulotne tworzywo. Tytułowe fale można odczytywać dosłownie, ale także jako fale emocji i dźwięku . Spokój i harmonia emanujące z płyty są jak łagodne wezwanie do zadumy, prośba o autorefleksję. Najpiękniejszym tego dowodem jest utwór „Rest”  wieńczący album, w którym sama natura staje się współautorką kompozycji  – to wspaniały akt pokory i mistrzostwa jednocześnie – oddać część swojego dzieła żywiołowi. Projekt bassic chill udowadnia w końcu, że w świecie muzyki improwizowanej wciąż jest miejsce na ciszę, głęboką barwę i dbałość o niuanse , które docierają tak samo głęboko, jak skomplikowana fraza. Album, którego premiera miała miejsce 13.10.2025, to w pełni autorskie dzieło: kompozycje, wykonanie i produkcja należą do Marcina Majcherka . Za dopracowanie dźwięku (mix i mastering) odpowiada Marcin Mały Górny , a wizualną spójność (projekt i fotografie) zapewnia Małgorzata Dziewa . Serdecznie zapraszamy na koncerty  w ramach trasy koncertowej "Waves": https://www.facebook.com/bassic.chill.solo/events Wesprzyj Niezależną TWÓRCZOŚĆ Jeśli, podobnie jak ja, cenisz płyty, które w tak poruszający sposób eksplorują intymny świat dźwięków i odwagę artystów decydujących się na niezależność i kroczenie własną ścieżką jak Marcin Majcherek, wesprzyj moją pracę! Jazzda.net  to przestrzeń tworzona z pasją i dla pasji. Każda symboliczna wpłata na kawę ☕ pozwala mi docierać do tak wybitnych, niezależnych twórców i poświęcać czas na tworzenie o nich tekstów. Wspólnie pokażmy ich światu, bo na to zasługują. Postaw kawę, by kolejne recenzje ujrzały światło dzienne: https://buycoffee.to/jazzda.net Dziękuję!

Bardzo rzadko zdarza się, aby artysta osiągnął tak wybitny poziom zarówno pod względem intelektualnej głębi, jak i emocjonalnej, niemal bolesnej szczerości. Najnowszy album Lisen Rylander Löve, "In Fields Of Time", drugi solowy w karierze, jest właśnie takim przypadkiem. To przykre, że za tym wyjątkowym dziełem stoi prywatna tragedia artystki – strata ojca, która posłużyła jako katalizator do skomponowania tej poruszającej muzycznej medytacji. Wygląda na to, że wypełniona jest muzyką, która rodzi się z pustki. W dodatku opatrzona genialną wprost okładką. Artystka z Bogatym Dorobkiem: Podwójna Natura Löve Lisen Rylander Löve jest czołową postacią szwedzkiej sceny eksperymentalnej , od lat doskonale poruszającą się u zbiegu jazzu i awangardy. Jej droga to naprzemienny mariaż tych dwóch światów. Z jednej strony mamy więc Löve – Pionierkę Elektroniki  – członkinę kultowego Midaircondo , gdzie przez dwanaście lat uczyła się łączyć brzmienia akustyczne z syntezatorami i looperami. Z drugiej, mistrzynię surowej improwizacji  – saksofonistkę rewelacyjnego, niedocenionego kwartetu jazzowego Here's To Us , gdzie ugruntowała swoje korzenie w free jazzie  i akustycznej narracji. Ta podwójna natura – biegłość w operowaniu charakterystycznym, ziarnistym brzmieniem saksofonu  oraz swoboda w manipulowaniu elektroniką na żywo  – jest kluczem do jej twórczości. Jak wiecie ja uwielbiam elektronikę w jazzie - Lisen, jak niewielu, umiejętnie zbalansowała jedno i drugie. Dziś jest głosem, który w muzyce eksperymentalnej mówi równie biegle językiem tradycji i innowacji. Koncept Płynnej Chronologii: Czas jako Materia fot. Kerstin Ehrnlund To, co czyni ten album wybitnym, to jego głęboko osobista i szczera koncepcja  – traktat o naturze czasu i straty. Muzyka koncentruje się wokół doświadczenia czasu i różnych warstw wydarzeń występujących równolegle . Löve opisuje to zniuansowane zjawisko: "Muzyka na tym albumie w dużej mierze skupia się na doświadczeniu czasu i różnych warstwach wydarzeń zachodzących równolegle. Jak czasami zostaje się rzuconym w przyszłość, a czasami w przeszłość, i jak czasami udaje się odnaleźć poczucie obecności pośród tego wszystkiego. Muzyka porusza również temat tęsknoty za ojcem i pustki pozostałej po jego śmierci oraz tego, jak wpływa to na postrzeganie czasu." Ten chaos emocji – bycie rzuconym w przeszłość wspomnień i pęd ku przyszłości bez bliskiej osoby – został przetłumaczony na język dźwięku. Zamiast suchej i skandynawskiej powściągliwości, odnajdujemy niemal kinetyczne, pulsacyjne piękno.   Album rozciąga czas, transformując go w ciągnący się, niemal namacalny materiał. To muzyka, która oddycha:  raz staje się gęstym, ambientowym dymem  spowijającym słuchacza, by za chwilę rozpłynąć się w improwizacji saksofonu , niczym ulotne wspomnienie oświetlone promieniami słońca. Sama artystka zdaje się gwizdać na etykietki: stylistyka na płycie rozciąga się niczym łuk Larsa Andersena. Wprowadzający w album spokój utworu “Supernova” przechodzi w niemal rockową stylistykę w “Velvet”. “Here” zaś jest ekstatycznym, dwuminutowym free niuansem, który jeszcze piękniej wybrzmiewa we wspaniałym utworze ”Formations”. Końcówka płyty jest dla mnie prawdziwym arcydziełem: doskonały, swobodny “Ongoing” przechodzi w utwór tytułowy, który stanowi doniosłe epitafium całości z użyciem nagrań terenowych wplecionych jako tło. W tym miejscu szczerość, która wszak jest cechą większości płyt z muzyką improwizowaną spotkała się z nieprzegadanym natchnieniem. Przy tym wszystkim Lisen kusi prostotą, nie jednak szafuje harmoniami, ładnymi melodiami, a niektóre utwory pcha samym przydymionym saksofonem, jak w "Formations". PŁYTĘ KUPICIE TU Alchemia Brzmienia i Współpraca Choć dzieło jest osobiste, Löve otoczyła się muzykami, którzy wnieśli do tej pustki własny rezonans. Trio, które tworzy z perkusistą Martinem Öhmanzem  i basistą Donovanem von Martensem , osiąga spójność, która trzyma w ryzach całą, często improwizowaną i skomplikowaną nić narracji . Öhmanz i von Martens zyskują tu znacznie więcej miejsca niż na wcześniejszym albumie Oceans  (2019), nadając ambientowej tkance delikatny, jazzowy puls . Löve sama uzupełnia orkiestrację, wplatając w saksofon (tenorowy i barytonowy) organy pedałowe , fortepian, syntezatory i nagrania terenowe  (In Fields of Time) – to właśnie ta delikatna równowaga  między akustyką a elektroniką jest jej znakiem rozpoznawczym. Całość, nagrana w Studio Skogen  i dopracowana przez Illnusa  (miks) i Hansa Olssona  (mastering), brzmi głęboko i intymnie. "In Fields Of Time"  to hołd dla miłości "na wszystkich polach czasu"  oraz  pozycja obowiązkowa dla słuchaczy, którzy w muzyce improwizowanej szukają nie tylko formy, ale wstrząsającej, ludzkiej treści . " This record is dedicated to my dad with love, in all fields of time " napisała artystka anonsując swój album na facebooku. Wspaniały dar. Wsparcie Twórczości Niezależnej Jeśli, podobnie jak ja, cenisz płyty, które w tak poruszający sposób łączą intelektualną głębię z emocjonalną szczerością, i chcesz, by takie recenzje pojawiały się na naszym blogu regularnie, wesprzyj moją pracę! Każda symboliczna wpłata na kawę ☕ pozwala nam docierać do mniej oczywistych, ale wybitnych artystów, takich jak Lisen Rylander Löve, i poświęcać czas na tworzenie tak szczegółowych analiz. 👉 Postaw kawę, by kolejne recenzje ujrzały światło dzienne: buycoffee.to/jazzda.net Dziękuję! Fot na okładce tekstu Kristin Lidell

Album "Stories of Life", najnowsza (październik 2025) propozycja niemieckiej grupy Triosence, ma w sobie więcej serca i osobistego dramatu niż większość jazzowych płyt wydanych w tym roku. Kluczem do zrozumienia jego głębi jest obraz na okładce i historia człowieka, który za nim stoi. Okładkę albumu zdobi postimpresjonistyczne, sielankowe płótno. "Badendir vid Ingetorpsjön"  – tak nazywa się piękny obraz, scena z jeziora w pobliżu Kungälv w Szwecji. Jego autorem jest Rainer Hoffmann , zmarły niedawno wujek i mentor lidera grupy, pianisty Bernharda Schülera . Obrazy Hoffmanna zdobiły zresztą okładki kilku wcześniejszych albumów Triosence, co świadczy o głębokiej, artystycznej więzi. Bernhard Schüler podkreśla, jak ogromną rolę Hoffmann odegrał w jego życiu, określając go mianem "prawdziwego poszukiwaczy przygód" , który "zawsze zachęcał mnie do odkrywania nowych ścieżek w muzyce – i w życiu – już od mojego dzieciństwa."  Album jest więc pięknym, choć spóźnionym hołdem dla artysty, którego sztuka „nigdy nie otrzymała publicznego uznania, na które zasługiwała” . Kompozytor celowo w utworze "Dear Rainer"  próbował oddać technikę malarską wuja: „Wierzę, że pokochałby dysonujące, wysokie interwały fortepianu, brzmiące jak pociągnięcia pędzlem na płótnie, tworzące kontrast i kontrapunkt w kompozycji – tak jak robił to w swoich obrazach.” "Stories of Life" to jedna z najlepszych, najłagodniejszych i najbardziej melodyjnych płyt  w całej dyskografii Triosence. W odróżnieniu od wcześniejszych, bardziej dynamicznych nagrań, ten album cechuje się niezwykłym spokojem i ciepłem. Gdzieś zniknęły gniewne akordy i energetyczne kontrasty. Czas jest dla Trosence łagodny, co doskonale koresponduje z założeniem ich stylu "Songjazz"  – skupionego na esencji i melodii, a nie na skomplikowanej improwizacji. To płyta, której brzmienie jest emanacją chemii między trzema wirtuozami, grającymi niemal nieprzerwanie od 1999 roku: Bernhard Schüler  (Fortepian i Kompozycje) – siła napędowa grupy. Omar Rodriguez Calvo  (Kontrabas/Bas) – Kubańczyk, którego World Music’owe i latynoskie korzenie wnoszą elastyczność i ciepło. Tobias Schulte  (Perkusja) – Wszechstronny perkusista, wnoszący precyzję i świeżość. Płyta jest zbiorem "miliona małych rzeczy", które Bernhard Schüler spisywał w najbardziej przełomowym okresie swojego życia, udowadniając, że „Życie to to, co dzieje się, podczas gdy ty jesteś zajęty robieniem innych planów.” Ten intymny charakter widać w każdym utworze: "Little Lost Wonder"  (Mały Zaginiony Cud) narodził się z żalu po poronieniu, ale prowadzi do nadziei po przyjściu na świat córki Taminy. "These Simple Things"  (Te proste rzeczy) to utwór dedykowany partnerce lidera. "G. Brothers"  dedykowany jest Braciom Grimm , którzy symbolizują moc opowiadania historii. "Tomato Party"  – to najbardziej radosny akcent na płycie, zainspirowany... nadmiarem pomidorów. Ten kontrast jest celowy. Lider umieścił utwór "Tomato Party"  – najbardziej pogodny – zaraz obok "Dear Rainer"  – najsmutniejszego. Dlaczego? „Ponieważ takie jest życie: nawet najszczęśliwsze chwile mogą się nagle skończyć i ustąpić miejsca najtrudniejszym czasom.” "Stories of Life" to jazz humanitarny, melodyjny i głęboki, który gloryfikuje codzienność, honoruje zwykłość, podkreśla wyjątkowość każdej chwili. Takiego przesłania potrzebujemy coraz bardziej. Może ono choć na moment zatrzyma nas w owczo-szczurzym pędzie. Ta płyta to podręcznik cichego życia. Uczmy się z niej. Pozycja obowiązkowa na jesienną playlistę. Wsparcie dla Jazzda.net : Ogień musi płonąć! Jeśli dotarłeś do końca tej recenzji i czujesz, że ten ogień, ta pasja do tropienia najbardziej intrygujących historii w jazzie, jest Ci bliska – możesz pomóc, by ta maszyna pracowała dalej. Jazzda.net  to dziesiątki godzin słuchania, analizowania i pisania, by dostarczyć Ci gotowy, unikalny kontekst. Każde wsparcie na BuyCoffee.to  (równowartość dobrej kawy, a może nawet wina!) trafia w całości  na zakup nowych albumów i utrzymanie bloga. Nie pozwól, by tak głęboki jazz jak ostatnia płyta Triosence przeszedł niezauważony. ➡️ Wesprzyj Jazzda.net i bądź częścią tej misji:   https://buycoffee.to/jazzda.net

Przygotujcie się na najgorętszy przegląd, bo wrzesień 2025  to był istny festiwal kontrastów . Oto rzeźnia na styku jazzu i krautrocka od Kimatiki , a zaraz potem "święta i potężna"  orkiestrowa liryka od Øysteina Sevåga  ( "Lacrimosa" ). A to dopiero początek! Ten materiał to podróż, która łączy chaos  z porządkiem z IKEI : Zobaczycie, jak Gard Nilssen Acoustic Unity  z fenomenalną Signe Emmeluth  rozwalili tegoroczną Akademię Jazzu i zinterpretowali Paula McCartneya . Jazz Filozofów i Bankierów:  Odkryjecie The New York Second  – projekt Haralda Walkate’a , który wjechał do jazzu prosto z Wall Street , by pisać muzykę inspirowaną tajemniczą fotografką Vivian Maier . Legendy i Wielka Strata:  Przetrwamy katartyczną żałobę u Donny’ego McCaslina  (ten od Davida Bowiego ), który znalazł w jazzie mechanizm przetrwania po stracie żony. Hołdy dla Tytanów:  Sprawdzimy, jak wychwalana przez samego Herbiego Hancocka Carmen Staaf prowadzi intymną konwersację z dorobkiem Theloniousa Monka  i Mary Lou Williams . Chaos i Beka:  Uśmiejemy się z duńskim "bębniarza-anarchisty"   Krestena Osgooda , który bawi się w Monka, pozostając w muzycznym związku od niemal 30 lat . Echa Północy:  Dotrzemy do Karla Seglema  i Arve Henriksena , którzy zabiorą nas od medytacyjnego Bukkehornu  po eteryczne, post-pożarowe poematy. Wrzesień 2025 udowodnił, że jazz jest potężny, niejednoznaczny i absolutnie wolny. Zaczynamy! COCHEMEA: Duchowe Fuzje i Afro-Funkowy Groove Cochemea Gastelum  to amerykański saksofonista, multiinstrumentalista i kompozytor, którego twórczość jest głęboko zakorzeniona w jego rdzennoamerykańskim dziedzictwie (plemię Yaqui) . Jest kluczową postacią w nurcie łączącym funky jazz, afrobeat, soul i spiritual jazz  z elementami etnicznymi i transowymi. Ale to nie byle tamtejszy, bo współpracował z Amy Winehouse, Davidem Byrne, duetem hip-hopowym Run The Jewels i dziesiątkami innych. Zasłynął jako saksofonista w legendarnej grupie soulowej Sharon Jones & The Dap-Kings , co nadało jego solowym projektom wyjątkowy, organiczny groove, ale wciąż uwielbia wciąż improwizować. Album "Vol. III: Ancestros Futuros"  (Tom III: Przodkowie Przyszłości) jest kontynuacją trylogii, którą rozpoczął krążek "All My Relations" (2019). Tytuł doskonale oddaje jego koncepcję: płynne połączenie przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Na tym albumie Cochemea idzie dalej w eksploracji swojej tożsamości, tworząc dźwiękowe światy , w których pamięć i spekulatywna historia splatają się z futurystycznymi wizjami. Płyta ta wprawdzie stanowi hołd dla przodków, ale odważnie wybiegaj w przyszłość, dzieki czemu naturalnie prowadzi do fuzji inspiracji. Cochemea czerpie z duchowego dziedzictwa takich mistrzów jak Yusef Lateef  czy Gato Barbieri , przetwarzając ich spuściznę w sposób hipnotyczny i transowy . Muzycznie album manifestuje się jako mieszanka gęstych, medytacyjnych pasaży i dynamicznych, rytmicznych eksplozji . Artysta mistrzowsko wykorzystuje swoje instrumenty – głównie saksofon i flety – budując intymną, a jednocześnie ekspresyjną  narrację. Każdy utwór jest wypełniony głęboko zakorzenionym, ekspansywnym dźwiękiem, który rezonuje z survivalem, rytmem i nieskrępowaną wyobraźnią. "Ancestros Futuros" to swoisty rytuał dźwiękowy  – muzyka, która prowadzi słuchacza przez kosmiczny czas-przestrzeń. DONNY McCASLIN: Most między Jazzem, a Gwiazdami Donny McCaslin  - amerykański saksofonista tenorowy i kompozytor, którego nazwisko stało się rozpoznawalne, kiedy jego zespół został wybrany przez Davida Bowiego. Ostatnia płyta legendy rocka, Blackstar  (2016), była nie tylko jego pożegnaniem, ale i trampoliną do sławy  dla McCaslina. Bowie celowo sięgnął po jego formację, aby nadać swojej płycie jazzowo-elektroniczny, mroczny charakter . McCaslin jednak swoją pozycję w świecie jazzu, ugruntował znacznie wcześniej budując potężne, wirtuozowskie brzmienie, którego korzenie tkwią w tradycji post-coltrane’owskiej . W jego grze słychać echa Johna Coltrane’a , w niebywałej intensywności, długich, spirytualnych frazach i technicznej sprawności. No cóż - jak to z jazzmanami bywa - zaczął być szeroko, czyli poza światem jazzu, znany dopiero po wspomnianej współpracy z Bowiem. A zasługuje na to o wiele bardziej niż inni, ponieważ McCaslin z biegiem lat z mistrza tradycyjnego jazzu stał się innowatorem. Jego solowe projekty po albumie "Blackstar"  – takie jak "Beyond Now"  czy "Blow."  – stanowią fuzję organicznego saksofonu z syntezatorami, industrialnymi beatami i rockową energią . Jego muzyka jest obecnie synonimem awangardowego jazz-rocka , idealnie balansującego między melancholią a hipnotycznym rytmem. Ta mroczna estetyka osiągnęła kulminację w albumie "Lullaby for the Lost"  (Kołysanka dla zagubionych), który stał się jego najbardziej osobistym i katartycznym dziełem. Płyta ta jest muzyczną reakcją na konkretną, głęboką stratę  – śmierć jego żony, Carol. McCaslin otwarcie przyznał, że muzyka była jego mechanizmem przetrwania, mającym pomóc w przetworzeniu żałoby. Jak sam mówił: "Chodzi o nadzieję… o to, by to wewnętrzne światło nie zgasło, lecz zostało przetworzone. To jest nauka kierowania bólu w coś znaczącego, nawet pięknego ." Kołysanka w tym kontekście to nie utwór uspokajający, lecz melodia mająca pomóc odnaleźć drogę w mroku. Album celowo balansuje na krawędzi intensywnego lęku, który McCaslin określił jako "piękny lęk"  ( "beautiful angst" ). KARL SEGLEM, CZYLI SPOKÓJ PÓłNOCY P rzenosimy się na daleką Północ, gdzie króluje norweski wirtuoz bukkenhornu - Karl Seglem , który wydał właśnie najnowszy album "Nordic Ro I" . Ledwie rok temu zachwycałem się jego albumem "Path.Hope.Myth" bezkompromisowym połączeniem sztuki z aktywizmem – wyszedł z tego potężny, koncepcyjny jazz, którym Seglem rzucał kontrowersyjne pytanie: Dlaczego nigdy nie przestajemy chcieć więcej? POCZYTAJ POD LINKIEM Seglem, saksofonista, kompozytor i poeta, jest jedną z najważniejszych postaci skandynawskiego jazzu, który stworzył zupełnie autorski gatunek  określany jako world heritage folk jazz . Jego muzyka, czerpiąca inspirację bezpośrednio z norweskich krajobrazów, jest z reguły ekstrawertyczna, energetyczna i jest esencją eksploracji relacji między surową norweską tradycją a swobodną improwizacją. Tym, co czyni Seglema artystą unikalnym na skalę światową, jest jego maestria w grze na Kozim Rogu (Bukkhorn) . Ten tradycyjny, ludowy instrument dęty, wykonany z naturalnego rogu, wnosi do jego jazzowych kompozycji element pierwotny, przejmujący i głęboko melancholijny , rezonując z surowym pięknem fiordów. Jednak najnowsza płyta "Nordic Ro I"  (Spokój Północy) to świadome odejście od dynamicznej, improwizacyjnej esencji jazzowej na rzecz kontemplacyjnego ambientu . Album ten jest projektem głęboko medytacyjnym, który Seglem stworzył, by służyć relaksowi i praktykowaniu uważności ( mindfulness ). Zamiast typowych solówek, Seglem, we współpracy z producentem Alfem Magne Hillestadem, wykorzystuje pierwotne brzmienie starożytnych Kozich Rogów  jako główne źródło melodyczne, łącząc je z prawdziwymi dźwiękami norweskiej natury  – szumem wody, wiatrem i szeptem drzew. Tym samym "Nordic Ro I"  staje się wyjątkowym, sonicznym dziełem, które ma działać kojąco i terapeutycznie. ARVE HENRIKSEN: Wrześniowy Festiwal Duetów Trzeba przyznać: Arve Henriksen to Najdelikatniejszy Trębacz na Ziemi . Używając trąbki, harmonium, elektroniki i eterycznego, falsetowego wokalu, stworzył unikalne, lodowato-ciepłe brzmienie , którego nie da się pomylić z nikim innym. Jego technika to esencja pauzy i oddechu , a trąbka w jego dłoniach zazwyczaj szepcze lub unosi się w górę jak dym. Tę niezwykłą, uduchowioną wrażliwość Henriksen zanurza w mroku na swoim nowym albumie "After The Wildfire" , nagranym z Janem Bangiem , mistrzem live samplingu  i architekturą dźwięku. Album ten narodził się z zamówienia dla Skopje Jazz Festival i został rozbudowany ze studyjnego nagrania, które od początku balansowało "między gatunkami, jednocześnie ambientowe, folkowe i symfoniczne" . Sercem dzieła jest dialog Henriksena i Banga, uzupełniony przez Eivinda Aarseta  i Ingara Zacha , osadzony w bogatych, orkiestrowych teksturach. To medytacja nad siłą natury i nietrwałością ludzkich działań . Utwory budują sugestywne obrazy, a całość jest dźwiękowym poematem  – tym, co pozostaje i migocze po ogniu, w idealnej harmonii ciszy i lęku. Płyta jest głęboką medytacją nad siłą natury i nietrwałością ludzkich działań . Każdy utwór jawi się jako odrębna scena i "fragment przetrwania"  po symbolicznym pożarze, budując sugestywne i paradoksalne obrazy. Otwierające "Seeing (Eyes Closed)"  kreuje wizję wewnętrzną, gdzie trąbka unosi się nad upiornym pianolem, a napięte "Grassland"  symuluje ciche polowanie na rozległym terenie. Album zaskakuje energią w "Pehlivan Fighters" , które pulsuje suficką, ekstatyczną energią , oddając rytuał jako wspólnotowe święto ducha. Całość zamyka "Remnants"  (Resztki), które pozostawia słuchaczowi jedynie "matowy blask, migotanie światła na ciemnej wodzie"  – to, co ostatecznie przetrwało po ogniu. Album jest spójnym dźwiękowym poematem  w cieniu nietrwałości. Koniecznie trzeba wspomniec o liderze: Jan Bang jest jedną z najbardziej innowacyjnych postaci w dziedzinie live samplingu  i elektronicznej obróbki dźwięku . Bang nie jest tradycyjnym muzykiem, lecz dźwiękowym architektem . Jego główną techniką jest przechwytywanie i zapętlanie dźwięków granych na żywo  (przez Henriksena lub innych), tworząc natychmiastowo złożone, ambientowe, warstwowe pejzaże. Jest to stały partner Henriksena. ALE TO NIE KONIEC. Arve we wrześniu jest zdubeltowany. Efektem niebywałej muzycznej płodności Arve Henriksena  jest kolejny wrześniowy duet, tym razem z holenderskim gitarzystą i kompozytorem Bramem Stadhouldersem , zatytułowany "Aemona" . Stadhouders to muzyk, którego twórczość opiera się na złożonych, polifonicznych strukturach  – jego domeną jest łączenie ascezy gitary akustycznej z mistrzowskim wykorzystaniem loopów i elektroniki , co tworzy dźwiękowy obraz jednocześnie intymny i bogaty harmonicznie. To wydawnictwo, będące trzecim winylowym albumem Podium JIN, jest skierowane do kolekcjonerów i poszukiwaczy brzmienia wykraczającego poza gatunek – ukazało się w ręcznie numerowanej edycji 300 egzemplarzy. Nagrane przed publicznością w Galloway Studio, "Aemona"  uchwyciła surową istotę improwizacji : żadnych dogrywek, tylko czysty, intuicyjny dialog dwóch mistrzów. Najdelikatniejsza trąbka na Ziemi, należąca oczywiście do Henriksena, szepcze i lamentuje , unosząc się nad ambientowymi, krystalicznymi fakturami  gitary Stadhoudersa i subtelną elektroniką. Efektem jest płynny, medytacyjny pejzaż dźwiękowy , pełen etericznych, pasaży, które roztapiają się w ciszy . To krucha, krystaliczna kameralistyka  – czyste pieśni ambientowe  idealne do kontemplacji nordyckiej melancholii. Ôtrium: Od Paryża do Klasyki Trio Kontynuując przegląd jazzowych nowości września, po nordyckich medytacjach Arve Henriksena , przenosimy się do Francji, gdzie trębacz Quentin Ghomari  wydał świetny album "Ôtrium - Deuxiéme Mouvement" . Ghomari to jedna z najbardziej obiecujących i wszechstronnych postaci na francuskiej scenie współczesnej, absolwent prestiżowego CNSM w Paryżu. Jego styl to połączenie francuskiej elegancji i niezatrzymywalnej eksploracji, w ten sposób potrafi być kontemplacyjny i dziki , a jego brzmienie swobodnie operuje w szerokim spektrum ekspresji. Album "Ôtrium - Deuxiéme Mouvement"  (Ôtrium - Drugi Ruch) to powrót do kameralnego, klasycznego, choć niecodziennego dla trębacza składu trio, z Yoni Zelnikem  na kontrabasie i Antoine Paganottim  na perkusji. Ten album jest wyrazem oddania dla ekspresywności, spontaniczności i czystej radości z muzycznej wymiany . Płyta łączy kompozycje własne Ghomariego, jak oniryczna "La Part Des Songes", z reinterpretacjami jazzowych klasyków i standardów, co doskonale pokazuje jego silne zakorzenienie w tradycji i jednocześnie odwagę w poszukiwaniu nowych tekstur. W efekcie otrzymujemy witalny i zdeterminowany  współczesny jazz. Trąbka Ghomariego najpierw delikatna i oniryczna , za chwilę stacza się w gwałtowną, pełną pasji improwizację. Mimo kameralnego składu, muzyka jest pełna przestrzeni, a sekcja rytmiczna tworzy elastyczne tło, w którym Ghomari może swobodnie rozwinąć skrzydła, zachowując przy tym francuską elegancję i joie de vivre . " KIMATIKA: Baryton w Oparach Shoegaze – Witamy w Rzeźni! Ich muzyka to "wniknięcie we futurystyczny jazz, motorową propulsję, free improv i elastyczne kompozycje" . To rzeźnia, co znaczy, że usłyszymy Prawdę przez hałas. Właśnie nagrali trzeci album pod tytułem "Etceteral" , na którym nie biorą jeńców. A nazywają się Kimatika  i pochodzą ze Słowenii – kraju zielonego, spokojnego, ale (jak widać) okazjonalnie bojowego , stanowiąc jeden z najbardziej intrygujących europejskich eksperymentów muzycznych. Zespół celowo zostawia słuchacza pomiędzy dwiema epokami i dwoma gatunkami  – to "blend niepokornego free jazzu z krautrockiem", a ich surowość sprawia, że tęsknota za starą płytą Warp ustępuje miejsca pilnej potrzebie tańca. Kimatika to Boštjan Simon  (saksofon barytonowy, elektronika), Marek Fakuč  (perkusja) oraz Lina Rica  (wizualizacje, która jest kluczową, choć nie brzmiącą, członkinią tria). Lider Boštjan Simon mówi wprost, że "główny nacisk tym razem był na kompozycję, a nie na improwizację", dlatego to nie jest spontaniczna podróż, lecz struktura stworzona do rozsadzania . Brzmienie "Etceteral"  to czysty, miejski industrialny chaos , który jest "chrzęstem i brzękiem dźwięku ruchu ulicznego, podróży kosmicznych i ostatnią rzeczą, jaką słyszysz w ponury niedzielny poranek w Berlinie" . Saksofon barytonowy Simona ryczy i warczy, ale jest też — co zaskakujące — "mglisty, czasami jak wokal na płytach shoegaze’owych" , celowo cofnięty w miksie, by rozluźnić więzy, które wiążą ten zespół z jazzem. Pod spodem pulsują gęste i jaskiniowe basowe częstotliwości , a perkusja operuje polirytmicznymi zderzeniami i motoricznymi, krautrockowymi groove’ami . Od otwierającego "Ljolo"  z electro-squelchem rodem z policyjnego serialu z 2070 roku , aż po zamykającą, taneczną "Kaneda" , album konsekwentnie buduje natychmiastowość z złożoności . To nie jest nostalgia za "pudłem Warp'a" sprzed lat, lecz nowy, pilny soundtrack  do skomplikowanej teraźniejszości. To jazz dla "jazz headów", ale też dla tych, którzy od jazzu uciekają prosto w soniczny, bezkompromisowy atak . Słowem: RZEŹNIA! Muzyczna Alchemia Sevåga: Spotkanie z Jazzem po 15 Latach Album Øysteina Sevåga, "Lacrimosa" , wydany przez Siddhartha Records, miał swoją światową premierę 5 września 2025 roku, a ja od pierwszego dnia, gdym go wysłuchał, nie przestaję o nim myśleć. Dlaczego? Tytuł Lacrimosa  oznacza "łzę" i odzwierciedla ducha projektu. Okładka albumu, przekazana przez NASA, przedstawia naszą piękną planetę zawieszoną w przestrzeni, niczym perła, kropla lub łza. Sevåg opisuje swoją muzykę jako przeznaczoną dla każdego, kto "potrzebuje ulgi, inspiracji lub odnowionej wiary w przyszłość w czasach, gdy świat zmaga się ze znalezieniem wspólnego gruntu" . Idealny moment. Cała Europa zastygła przed jakimś fatalnym skokiem, a mój stary świat się kompletnie rozpadł, znikł, rozsypał. Zaledwie wczoraj byłem dzieckiem, a dziś mam ponad 50 lat, w dodatku rzeczywistość w której żyłem wówczas i żyję teraz to jakby dwie inne galaktyki czasowe. I u licha, powiecie że bredzę, ale Sevåg to wie i on chce dodać mi otuchy, chce powiedzieć, że mój pierwiastek ludzki jest niezmienny i żebym traktował go jak busolę. Muzyka na nowym albumie Øysteina Sevåga, Lacrimosa , jest zakorzeniona w zachodniej polifonicznej muzyce artystycznej , rozgałęziając się w rytmiczną improwizację z nutą nordyckiego charakteru . Rezultat jest melodyczny i polifoniczny, "święty, lecz potężny" . Lacrimosa  to pierwszy album studyjny Sevåga nagrany z zespołem od 15 lat. Tym samym kontynuuje on swój projekt "muzycznej alchemii" : łączy europejską muzykę artystyczną z improwizacją, tworząc potężną, podnoszącą na duchu siłę. Z wykształcenia pianista i kompozytor w wielu gatunkach, w ostatnich latach Sevåg skupiał się na utworach kameralnych, orkiestrowych i chóralnych. Od 1990 roku muzyka Sevåga była wydawana na uznanych przez krytyków, nagradzanych albumach, dystrybuowanych na całym świecie przez Sony Music, Hearts of Space i Siddhartha Records. Na albumie połączył siły "gwiazdorski norwesko-brytyjsko-niemiecki zespół" , skupiający czołowe głosy ze świata jazzu i muzyki klasycznej, muzyków, którzy są równie swobodni zarówno w muzyce artystycznej, jak i w improwizacji. Kluczową rolę  w tym niezwykłym składzie odgrywa brytyjsko-szwedzka fagocistka Emily Hultmark , znana jako dawna koncertmistrzyni zarówno w Londyńskiej Philharmonia Orchestra, jak i w Royal Stockholm Philharmonic. Dołączają do niej wieloletni współpracownicy Sevåga z projektu Global House  (1995), w tym Bendik Hofseth  (saksofon) i Rune Arnesen  (perkusja), a także wybitne nazwiska, jak Mats Eilertsen  (kontrabas). Pełny, imponujący skład zespołu to: Øystein Sevåg  (fortepian) Emily Hultmark  (fagot) Bendik Hofseth  (saksofon) Mats Eilertsen  (kontrabas) Rune Arnesen  (perkusja) Sara Övinge  (skrzypce) Hanne Moe Skjelbred  (altówka) Gregor Riddell i Elisa Herbig  (wiolonczela) Fame’s Symphony Orchestra  (40 instrumentów smyczkowych, Orkiestra to North Macedonia Symphony Orchestra). KRESTEN OSGOOD: "Evidence" – Bębniarz, Komik i Król Kontrastu Kresten Osgood  to jedna z najbardziej charyzmatycznych i eklektycznych postaci na europejskiej scenie jazzowej. W swojej rodzimej Danii jest prawdziwą instytucją. Ten niezwykły perkusista, kompozytor i improwizator  jest artystą, który "odrzuca i całkowicie zawłaszcza"  kategorie. Ma na koncie około 100 albumów i grał z legendami takimi jak Roscoe Mitchell, Paul Bley czy Sam Rivers, a krytycy podkreślają, że wnosi do muzyki "wielką dawkę dowcipu i energii" . Jego występy często wykraczają poza samą muzykę: potrafi w środku koncertu zorganizować np. "talk show"  o starych duńskich postaciach, udowadniając, że jazz to przede wszystkim komunikacja i żywioł . Osgood z najwyższym szacunkiem podchodzi do tradycji, ale w każdej chwili jest gotów ją wywrócić do góry nogami. Choć nie stoi za nim żaden manifest ekologiczny (jak u Seglema) czy orkiestrowe zamówienie (jak u Henriksena), album "Evidence"  idealnie wpisuje się w misję Osgooda, którą jest łączenie tradycji z awangardą . Muzycy interpretują szeroki wybór mniej znanych utworów klasyków (Monk, Mingus, Dolphy) oraz autorskie kompozycje lidera. To współczesny jazz , który jest poważny w intencji, ale wolny i pełen humoru w ekspresji . Jak to Osgood ma w zwyczaju, improwizacja i podejmowanie ryzyka jest tu na pierwszym miejscu, co stworzyło kolejne ponadczasowe nagranie, płynnie łączące surową spontaniczność z intymnością studia. A teraz legenda płytowa: Kresten Osgood , ten charyzmatyczny bębniarz-anarchista, wykopał z głębi swoich archiwów prawdziwą perełkę: legendarne nagranie studyjne , które jest spotkaniem tytanów. Z jednej strony mamy zatem jednego z najbardziej legendarnych artystów saksofonowych Szwecji, Kristera Anderssona , a z drugiej ulubionego saksofonistę Danii, Jespera Løvdała . Cały ten szwedzko-duński saksofonowy konglomerat jest podparty sekcją rytmiczną najwyższej klasy , która potrafi grać zarówno z absolutną precyzją, jak i kompletną brawurą. Za fortepianem zasiada Heine Hansen , jeden z najwybitniejszych pianistów swojego pokolenia, a całe to towarzystwo jest betonowane przez rytmicznych partnerów, Thomasa Vanga  i samego Krestena Osgooda , którzy są w muzycznym związku od prawie 30 lat!  Ta grupa nie bawi się w nowości, lecz bierze na warsztat utwory wszech czasów, jak tytułowy "Evidence"  Monka, "Johnny Come Lately"  Strayhorna czy piękny "I Get Along Without You Very Well"  Carmichaela. To jest piękny dokument . Pianistyczna Konwersacja: Staaf, Monk i Williams "Carmen Staaf jest znakomitą pianistką jazzową, która ma równie duży talent do komponowania, orkiestrowania i aranżowania... nieustannie wykracza poza historię i nie boi się wkraczać w nieznane i stawiać sobie wyzwania w każdej chwili. Czeka ją świetlana przyszłość"  – te słowa Herbiego Hancocka  w pełni oddają status artystki. Staaf to postać, której nie można zignorować, absolwentka prestiżowej Juilliard School  oraz pianistka i dyrektorka legendy – Dee Dee Bridgewater  (NEA Jazz Master). Staaf z prędkością pocisku pnie się w górę na nowojorskiej i światowej scenie jazzowej, będąc jednocześnie aktywną w samym kotle improwizacji , jakim jest Nowy Jork. Jej album "Sounding Line"  to autorski projekt, który jest zwięzłym dowodem na jej dojrzałość jako liderki. To muzyka, która eksploruje subtelne terytoria współczesnego jazzu, kameralistyki i piosenki autorskiej . Choć projekt jest głęboko introspekcyjny – tytuł Sounding Line  (linia sondująca) sugeruje właśnie poszukiwania i zgłębianie – Staaf nie unika tradycji. Jej utwór "Day Dream"  jest pięknym hołdem złożonym The Great American Songbook , co dowodzi, że wirtuozeria fortepianu może służyć narracji i liryzmowi. Największym kluczem do jej wrześniowego albumu "Sounding Line"  jest fascynacja dwójką absolutnie bezkompromisowych geniuszy fortepianu: Mary Lou Williams  i Thelonious Monkiem . Carmen Staaf nie tylko czerpie od nich inspirację; jej płyta jest współczesną relacją  o ich znaczeniu w historii jazzu. Staaf dorastała, zgłębiając język Monka, ale dopiero odkrycie ogromnego zakresu stylistycznego Williams  pozwoliło jej dostrzec między nimi ukryte powiązania – wzajemne wpływy, brzmienia i harmonie. To nie jest zbieg okoliczności: Williams słynęła z organizacji w swoim harlemowskim mieszkaniu "salonów pianistycznych" , gdzie spotykali się najlepsi, by dzielić się pomysłami. Monk z pewnością tam bywał.  Staaf chciała wyobrazić sobie rozmowę  między tymi dwoma gigantami, a najlepszym sposobem na to było wykonanie ich utworów w duetach, triach i kwartetach z jej znamienitymi muzykami  ( m.in . z Benem Goldbergiem  i Dillonem Vado ). Program to zuchwałe spotkanie dwóch muzycznych światów. Całość otwiera "Scorpio"  Williams, serwowany w duecie z trębaczem Ambrose'em Akinmusire  – żwawa linia basu fortepianu i bluesowy fortepian nadają mu współczesny charakter boogie-woogie. Następnie, kanciasta melodia i linia basu "Bye-Ya" Monka  wchodzą idealnie po Williams, wzmocnione funkowym swingiem energicznych bongosów. Z kolei "Libra"  Williams ma słodko-gorzki smak, otoczony melancholijnym klarnetem Goldberga, podczas gdy "Monk's Mood"  Monka dzięki wibrafonowi Vado nabiera otwartego i przestronnego, klimatycznego brzmienia . "Sounding Line" to nic innego jak pion, z którego wywodzą się nowe osiągnięcia , udowadniający, że historia fortepianu jazzowego wciąż rezonuje i inspiruje. SPACE TRAVELERS UNION: "NEW BIRTH" – Refinement bez Utraty Iskry (I Niestety z Friselem) Nie znoszę stylu gry Billa Frisella , więc z przykrością muszę stwierdzić, że wzorujący się na nim młodzi ludzie mają duży talent. Oto Space Travelers Union , którego lider Ryan Wheless  bez ogródek przyznaje, że tworząc materiał do płyty "New Birth" , czerpał mocno z triadycznej harmonii Frisella. Na szczęście, to jedyny minus. Reszta jest zdumiewająca . Po błyskawicznym debiucie, ten kolektyw z Arizony przeszedł przez piekło koncertów, dzieląc sceny z takimi legendami jak Echo and the Bunnymen , by elegancko i logicznie uosobić ideę rafinacji bez utraty iskry . Ich nowy album to jaśniejsza i pełniej zrealizowana wersja  pierwotnej koncepcji, która łączy unikalny nowoczesny jazz  z elementami psychodelicznego rocka, ambientu i elektroniki  w sposób, który jest immersyjny i przemyślany. "New Birth"  nie bierze jeńców. Oferuje zarówno klasyczne, melodyjne brzmienia  (przypominające najlepsze momenty Herbiego Hancocka ), jak i gorączkową, skumulowaną energię jazzową  w stylu Charlesa Mingusa  (choćby w utworze "Where Did I Put My Hokas?"). Sekcję rytmiczną, której perkusista i basista operują nieparzystymi czasami i złożonymi sygnaturami, uzupełnia rozszerzona paleta Rhodes, Oberheim i Juno, które budują warstwowy, psychodeliczny dźwięk . Od kosmicznego funku po reinterpretację tradycyjnej amerykańskiej pieśni "Shenandoah"  w epickim finale – ten album ma wszystko. Wybitnie mi się podoba, jest to jedna z najmocniejszych wrześniowych nowości  i polecam się w nią zagłębić – bez względu na to, czy lubicie Billa Frisella, czy nie. GARD NILSSEN ACOUSTIC UNITY: "GREAT INTENTIONS" – Dekada, która Rozsadziła Trio Jeśli ktokolwiek pyta mnie, kto moim zdaniem najlepiej wypadł na tegorocznej letniej Akademii Jazzu w Łodzi , to bez cienia wątpliwości odpowiadam: Gard Nilssen Acoustic Unity . A to nie wszystko, bo ten bezkompromisowy  projekt perkusisty – który jest, przypomnę, jazzowym żywiołem Skandynawii  i regularnym członkiem kwartetu ECM Macieja Obary  – powraca z nowym, jeszcze bardziej ambitnym albumem "Great Intentions"  (Wielkie Zamiary). Po dekadzie nagrywania i koncertowania jako jedno z najmocniej swingujących i najbardziej dynamicznych grup  w Europie (Nilssen, André Roligheten  na saksofonach i Petter Eldh  na basie), chłopaki poczuli palącą potrzebę poszerzenia swojego muzycznego zakresu. I to jest najlepsza wiadomość! "Great Intentions"  (wydany 26 września 2025) jest ich prezentem na dziesięciolecie  istnienia i pierwszym albumem w nowej, pięcioosobowej formule . Aby stawić czoła dzikim, wietrznym bóstwom norweskiego Zachodniego Wybrzeża, trio wynajęło Ocean Sound Studio i zaprosiło dwa potężne "żywioły natury" , które już wcześniej gościnnie rozwalały sceny świata: Signe Emmeluth  (saksofon altowy, flet, perkusja) – To jest klucz!  Fenomenalna Signe, którą tak uwielbiam, wnosi nieokiełznany ogień  i jest idealnym kontrapunktem dla Eldha i Nilssena. Kjetil Møster  (saksofon tenorowy, perkusja, saksofon barytonowy) – Znakomity artysta, który uzupełnia sekcję dętą i dodaje jej potężną masę i ciężar. Album "Great Intentions"  jest płytą o komunikacji . O dobrych zamiarach, które poszły źle, i o wyboistych drogach, które nimi są wybrukowane. Słowem: o poczciwych zamiarach i oczekiwaniach, które kończą się totalną klapą  (albo, w tym wypadku, fantastyczną muzyką! ). Jakże mi znane są te klimaty, ta płyta o mnie. Cały nowy kwintet wystrzelił na pełnych obrotach , ledwie inżynierowie zdążyli wcisnąć record  w studio, a muzyka już szybowała w muzyczne sfery, migoczące jak zorza polarna. Artyści posunęli się nawet do zaaranżowania utworu Paula McCartneya - "Waterfalls" z albumu McCartney II . THE NEW YORK SECOND: Kinematograficzny Jazz w Poszukiwaniu Zaginionej Historii Na koniec września serwujemy jazz, który jest subtelny, wyrafinowany i kinematograficzny . The New York Second  to projekt holenderskiego pianisty i kompozytora Haralda Walkate'a , którego piąty album – "Room For Other People"  – czerpie inspirację z jednej z najbardziej fascynujących i tajemniczych postaci XX wieku . Mowa o Vivian Maier , "fotografce-niani", której życie było tak niekonwencjonalne, że pośmiertnie zyskała status fotograficznego odkrycia stulecia . Maier przez niemal czterdzieści lat  pracowała jako niania w bogatych domach Nowego Jorku i Chicago, a jej jedyną, głęboko skrywaną pasją było nieustanne fotografowanie ulic . Zostawiła po sobie dorobek ponad 150 tysięcy zdjęć  – większość w ogóle niewywołanych – które są cenną dokumentacją życia miejskiego, pokazującą różnice rasowe, społeczne i intymne momenty napotkanych ludzi. Była samotniczką i obserwatorką , która nikomu nie pokazywała swoich prac, a świat dowiedział się o jej istnieniu i geniuszu dopiero, gdy jej archiwa zostały przypadkowo kupione na aukcji staroci pod koniec życia. Ten jazz ma właśnie oddawać rytm i tajemnicę życia Vivian Maier . Walkate i saksofonista Tom Beek  przełożyli czarno-białe zdjęcia  zagadkowej nianio-fotografki  na utwory. W składzie ( m.in . trębacz Teus Nobel  i wibrafonista Rob Waring ) operuje się przemyślanymi melodiami  i stonowanymi improwizacjami. Muzyka The New York Second naśladuje tempo życia miejskiego,  ale jest też przejmująco intymna  i cicha – tak jak sama Maier, która robiła zdjęcia, stojąc na uboczu. Ale to nie wszystko. W świecie jazzu nie brakuje dziwaków, ale Harald Walkate  (lider The New York Second) to ewenement. Ten człowiek to chodzący kontrast: swoją karierę zawodową rozwijał w świecie finansów i bankowości , specjalizując się w dziedzinie, która brzmi równie ekscytująco co menu w szpitalu – zrównoważony rozwój i finanse . Sam przyznaje z rozbrajającą szczerością, że praca w bankowości to świat pełen reguł, ale muzyka pozwala mu się z nich wyzwolić. Być może dlatego z humorem nazywa siebie "muzykiem jazdowym"  – w domyśle: "muzykiem, który wjeżdża z zewnątrz, żeby narobić artystycznego chaosu, a potem wraca do liczenia zrównoważonych złotówek" . Ten kontrast dodaje jego projektowi The New York Second  autentyczności: to jazz filozofa, wyzwalającego się lirycznie. Bo muzyka The New York Second  to - w moim odczuciu - liryka właśnie . Walkate wprost cytuje Aldousa Huxleya : „Huxley uważał muzykę za sztukę zdolną do wyrażenia tego, co niewyrażalne”, co natychmiast nadaje tej płycie głębszy wymiar, pasujący do "poszukiwania zaginionej historii" Vivian Maier. Sam lider przyznaje, że inspiruje się pismami Huxleya, ale też, co jest prawdziwym smaczkiem, "Świętem Wiosny" Strawińskiego  – łącząc tym samym literaturę i awangardową klasykę z jazzową improwizacją. Co ciekawe, zespół miał bardzo restrykcyjne zasady nagrywania: początkowo celowo postawili na muzykę, która "nie dotyka palców"  ( vingers  z holenderskiego, czyli "bez solówek" ), chcąc uchwycić orkiestrowy, płynny i eteryczny dźwięk , zamiast tradycyjnego bebopu . Dopiero później, już w trakcie nagrywania, "pozwolono im dotknąć palcami", co w końcu doprowadziło do powstania kilku solówek. Dotarliśmy do mety! Po kosmicznej, polifonicznej podróży z The New York Second  – projektem filantropa-bankiera Haralda Walkate’a , który inspiruje się tajemniczą fotografką Vivian Maier  – możemy spokojnie zamknąć ten najbardziej ekscytujący jazzowo wrzesień. Mieliśmy wszystko: czysty, nieokiełznany ogień  w "Great Intentions"   Garda Nilssena Acoustic Unity  (kwintet, który rozwalił Łódź i zaaranżował McCartneya!) oraz chaotyczną RZEŹNIĘ  na styku jazzu i krautrocka od Kimatiki . Mieliśmy też liryczne, skandynawskie medytacje Arve Henriksena  ( "After The Wildfire"  i "Aemona" ), a także nowojorską klasę z licencją na głębię  od Carmen Staaf , wychwalaną przez samego Herbiego Hancocka. Wrzesień 2025 udowodnił, że jazz jest potężny, niejednoznaczny i absolutnie wolny. A poniżej playlista 229 utworów - nowości z września 2025. Od Rzeźni do Liryzmu, czyli dlaczego to robimy. To, co właśnie przeczytałeś, to efekt kilkudziesięciu godzin  przesłuchiwania płyt, zbierania smaczków i tropienia jazzowych legend. Jazzda.net  nie jest o ładnych nutkach  – jest o ogniu Garda Nilssena , filozofii bankiera-jazzmana Haralda Walkate'a  i chaosie Kimatiki . To jest pasja, która kosztuje czas, energię i pieniądze. Chcesz, żeby ten ogień płonął dalej i żeby Twoja playlista była co miesiąc wypełniona takimi skarbami? Twoje wsparcie to jedyny silnik napędowy  dla tego bloga. Wpłać równowartość dobrego wina, craftowego piwa lub, jeśli musisz, kawy  – i pomóż mi dalej tropić jazzowe szaleństwo . Wszystko, co wpłacisz, przeznaczam na muzykę i rozwój tego miejsca.  Kliknij poniżej. Dziękuję Ci bardzo!

ROZKAZ ABSOLUTNY DYWIZYJNY NR GBH/2025/Trio of BLOOM-MUSzTRA Do: Wszystkich Podkomendnych Dowódców Jednostek Dywizji   Od: Generał Dywizji Roman Zajj   Data: 9 Października 2025 r.   Temat: Natychmiastowe Wdrożenie Nowej, Bezkompromisowej Ścieżki Dźwiękowej do Szkoleń Poligonowych i Zaplecza Logistycznego, Czyli: TRIO OF BLOOM JAKO BROŃ PSYCHOLOGICZNA. 1. STRESZCZENIE OPERACYJNE: Na mocy niniejszego rozkazu, z dniem jutrzejszym, 11 października 2025 r., od godziny 05:30 (czasu poligonowego), całość szkolenia musztrowego  oraz wyznaczone czynności logistyczne (p. pkt 3) mają być wykonywane wyłącznie  w rytm albumu Trio of Bloom  (Pyroclastic Records). Wcześniejsze doświadczenia z zastosowaniem ostatniej płyty wibrafonistki Patrycji Brennan do ćwiczeń próbnych na gubikach z tej samej wytwórni dało doskonałe efekty. Nie przyjmuję żadnych sprzeciwów, opóźnień ani uśmiechów.  Muzyka ma działać jako katalizator wytrzymałości, siły woli oraz zdolności do przyswajania chaotycznej dyscypliny, niezbędnej na współczesnym polu walki. Musztra trwa DO ABSOLUTNEGO ZUŻYCIA SIĘ PŁYTY  lub SKRAJNIEGO WYCZERPANIA KONDYCJI ŻOŁNIERZY  (z priorytetem na to drugie). 2. ANALIZA SONICZNA I WIRTUALNY KONTRARGUMENT PROF. DELBETYŃSKIEGO: Wiem, co myślicie, żołnierze. "Jazz? Awangarda? Gdzie marsz, Generale?" Odpowiadam w rytm: w tej muzyce jest więcej wojny niż w każdym tradycyjnym werblu! Wiem, że Wasze uszy krwawią. I O TO CHODZI! Wykonanie to, wsparte opinią Prof. Lek. Med. dr. wielokrotnie hab. Gwidona Delbetyńskiego  (wybitnego specjalisty w dziedzinie neurodynamiki słuchu), jest medycznie uzasadnione i militarnie strategiczne . Profesor Delbetyński orzekł: „Wielowarstwowość rytmiczna tego albumu doskonale symuluje złożoność warunków bojowych, zmuszając ośrodkowy układ nerwowy żołnierza do jednoczesnej analizy chaosu i utrzymania wewnętrznego porządku. To symfonia dysfunkcji, która buduje elitarną sprawność!”. " Wykorzystanie polirytmii i dysharmonii Trio of Bloom doskonale symuluje stres kognitywny  na współczesnym polu walki. Powoduje kontrolowane rozdwojenie jaźni w płacie czołowym , zmuszając hipokamp do jednoczesnej segregacji chaosu atonalnego  oraz utrzymania nadrzędnego porządku galwanicznego ! To stymuluje szyszynkę do wydzielania hormonu Dyscypliny ! Zatem jest to nie tylko działanie na ciało, ale psychologiczny trening na miarę XXI wieku! . Wskazany album oprowadza mózg do stanu kwantowej superpozycji dyscypliny i anarchii ! Żołnierz w tym samym momencie maszeruje idealnie i przekracza granice świadomości ! To jest jedyny sposób, by osiągnąć jedność militarną  i metafizyczną !" Poniższa tabela zawiera dyrektywy tłumaczeniowe  dla Dowódców. Nie ma mowy o niezrozumieniu. Stanowczo sobie tego nie życzymy. Zastosować poniższe. Najpierw użyć siły argumentu, następnie argumentu siły. OSOBA FUNKCJA W TRIO OF BLOOM DYREKTYWA TŁUMACZENIOWA DLA OPORNYCH SZEREGOWYCH CRAIG TABORN Architekt Brzmienia (Syntezatory/Klawisze) W razie buntu:  Użyć argumentu, że jego spektralny bełkot  to symulacja wrogiego chaosu komunikacyjnego . Jeśli dalej nie rozumieją – nakazać im wykonać sześć kroków w przód, pięć w tył i dwa w lewo  w tempie, w jakim Taborn zmienia filtry syntezatora. Dyscyplina to chaos pod kontrolą! NELS CLINE Gitarowy Sabotażysta (Gitary/Bas) W razie marudzenia o brak rytmu:  Wyjaśnić, że Nels Cline  jest Sabotażystą Harmonicznym , który celowo łamie rytmikę, by uczyć reakcji na nieprzewidziane okoliczności . Rozkaz: Przyjmować pozycję "padnij-powstań"  w trakcie każdego gitarowego sprzężenia  – nie ma czasu na refleksję gdy leżysz twarzą w błocie. MARCUS GILMORE Kinetyczny Napęd (Perkusja) W razie pytań o metrum:   UKARAĆ PYTAJĄCEGO!  Wyjaśnić, że Gilmore to polirytmiczna tortura  budująca wytrzymałość. Muszą maszerować NIE w tempie, ale w ANTYRYTMIE ! Kto nie rozumie geometrii w ruchu , ten nie zrozumie istoty natarcia. Użycie werbla to rozkaz, pauza to atak na pozycję wroga! 3. DYREKTYWY LOGISTYCZNE I POSTANOWIENIA KOŃCOWE: A. Rytm utworu "Bloomers" w Kuchni: Album ten nie jest przeznaczony wyłącznie do musztry! Tajemniczy rytm utworu "Bloomers"  od dziś zostaje wprowadzony jako obowiązujący rytm pracy w kuchniach dywizyjnych!   Obieranie ziemniaków i szatkowanie kapusty  musi być wykonywane w rytmie najbardziej agresywnych uderzeń Gilmore’a i basowych szarpnięć Cline'a. Ma to drastycznie zwiększyć koncentrację i uniemożliwić zasypianie nad nożem. Obiecać, że żołnierz, który podczas szatkowania zdoła utrzymać tempo Cline’a bez utraty palca, zostanie awansowany! B. Najbardziej Oporni (Ostateczna Kara): Dowódcy! Jeśli nawet argumenty o spektralnych bełkotach i kinetycznych napędach nie trafią do najbardziej opornych, macie do dyspozycji ostateczne środki perswazji : 500 pompek  w tempie wolnym, w rytmie 4/4 (dla kontrastu i nudy). LUB  – co groźniejsze – nakaz słuchania zapętlonej, 10-godzinnej wersji utworu 4′33″ autorstwa: Johna Cage'a odtwarzanej z maksymalną głośnością przez słuchawki. Cisza na wojnie bywa głośniejsza niż huk armat. UWAGA: Musztra ma trwać nieprzerwanie! Wszelkie próby powrotu do marszów w takcie 4/4 będą karane czyszczeniem pistoletów wodą z kałuży. Rozkaz ma być wykonany natychmiastowo i bez zbędnej zwłoki. Roman Zaj Generał Dywizji Dowódca Dywizji 🫡 CC: Prof. Lek. Med. dr. wielokrotnie hab. Gwidon Delbetyński Bardzo się cieszę jeśli się podobało. Prowadzenie tego bloga to najfajniejsza rzecz na świecie, więc będę Ci wdzięczny za wsparcie (równowartość kawy na mieście). Wszystkie pieniądze z wpłat przeznaczam na muzykę, którą potem recenzuję dla Was. Śmiało. Pomożesz mi. Wystarczy kliknąć przycisk w dole. Dziękuję bardzo

Słucham nowego albumu “Better Place” trio Macieja Sikały i staje mi w głowie taki wymyślony obrazek: Dzień drugi nadzwyczajnego zjazdu jazzmanów polskich dobiegał końca. Sala wciąż tętniła echem gorących debat, w których prym wiedli przedstawiciele nurtu elektroakustycznego — zwani przez niektórych „ modulatorami” , przez innych „cyberbopowcami” , a przez siebie samych po prostu „nowymi głosami jazzu”. I właśnie wtedy, gdy wydawało się, że tradycja została definitywnie zepchnięta na margines, na mównicę wszedł Maciej Sikała. Nie potrzebował efektów, nie miał za sobą ściany loopów ani syntetycznych pejzaży. Miał za to ten swój spokojny, pogodny głos, który potrafi uciszyć nawet najbardziej rozgrzaną salę. „Szanowni delegaci,” — zaczął z uśmiechem, który nie był ani prowokacją, ani ustępstwem. — „Wszystko pięknie, wszystko gra. Ale trzymajmy się choć trochę tradycji. Bo jeśli całkiem ją porzucimy, to niebawem nie będzie wiadomo, czym jazz właściwie różni się od innych gatunków. A przecież jazz to nie tylko forma — to pamięć, to idiom, to duch.” I wtedy właśnie zabrzmiał „Better Place” — nie jako manifest, nie jako polemika, ale jako przypomnienie. Trio Sikały nie krzyczy, nie walczy o uwagę. Ono gra tak, jakby mówiło: „jesteśmy tu, bo wiemy skąd przyszliśmy”. Tak to sobie wyobrażam słuchając ostatniej płyty profesora Sikały. Album “Better Place”, który pojawił się z początkiem października, to nagranie, na którym Maciej Sikała występuje z sekcją rytmiczną w formule tria (saksofon, kontrabas i perkusja), a to jest zawsze rodzaj deklaracji i jazda bez trzymanki. To jeden z najbardziej bezlitosnych sprawdzianów dla każdego saksofonisty! A jednocześnie ulubiona formuła muzycznej wypowiedzi Macieja Sikały, jego pierwsze trio zbudował z Tymonem Tymańskim (bas) i nieżyjącym Jackiem Olterem, legendarnym bębniarzem grupy Miłość, w której przecież Maciej Sikała przez lata grał.  Brak instrumentu harmonicznego (fortepianu czy gitary) oznacza, że nie ma tu miejsca na siatkę asekuracyjną. Rola Sikały staje się o wiele bardziej wymagająca: to on musi samodzielnie budować całą przestrzeń, utrzymywać harmoniczne napięcie i prowadzić narrację. W tym składzie sekcja rytmiczna nie jest tylko akompaniamentem – musi wykazywać się chirurgiczną precyzją i błyskawiczną reakcją, by wypełnić tę lukę.  Nic za darmo. Granie w trio ma swoją cenę, ponieważ to rezygnacja z rozbudowanych aranżacji i skomplikowanych struktur. Nie można ukryć się za dodatkowymi warstwami, choć muzyczne tematy stają się nieco bardziej tajemnicze, Wymaga to, aby linia saksofonu niosła w sobie całą harmonię, a rytmika była czytelna, ale i nieustannie angażująca. Cała sztuka polega na różnicowaniu formy i utrzymaniu hipnotyzującej spójności. To właśnie dlatego tak rzadko słyszymy projekty solo, a trio jest wyborem śmiałków pewnych swych umiejętności. Tymczasem na “Better Place” nie słychać żadnych napięć wynikających z wymienionych wyzwań,  nie ma mowy o żadnych ograniczeniach formuły! Muzyka płynie tak swobodnie, naturalnie i organicznie, że granie w trio jawi się jako jedyny, naturalny wybór, a nie karkołomne artystyczne wyzwanie. To z kolei dowód na to, jak wielkim językiem operuje Sikała, oraz jak doskonale zgrał się z resztą składu, czyli Wojciechem Pulcynem na kontrabasie i Sławomirem Frankiewiczem na perkusji. Oni grają ze sobą od lat, głównie w zespole Jakuba Stankiewicza, znają się świetnie Muzyka na “Better Place” jest zwrócona silnie ku klasycznej odsłonie jazzu, słychać tu szacunek do tradycji, choć mowy nie ma o banalnym swingowaniu (oj pewnie dostanę po uszach za ten opis), to od pierwszego kroczącego, tytułowego tematu (mogę słuchać w zapętleniu tego pięknego podkładu z kompozycji lidera składu “Better Place” a w wykonaniu pana Pulcyna) słuchać odwołania do najlepszych saksofonistów w historii. Saksofon lidera jest zawsze na planie pierwszym, prowadzi nas przez płytę, kroczymy za nim jak za światłem w tunelu, no ale wspiera się na dwóch mocnych filarach. Muzyka donikąd nie goni, raczej roztacza przed słuchaczem muzyczną gawędę, meandruje. Maciej Sikała jest zawsze na swoim miejscu, wie co i jak zagrać, ja to u niego wszystko wygląda na przemyślane, wynikające z siebie, a utwory po prostu się rozwijają w sposób naturalny ale i konsekwentny. Niemniej ten album nie tylko wzbudził u mnie respekt, ale bardzo, bardzo mi się podoba. To moim zdaniem poziom światowy. Tak mówi o nim sam lider tria: „Kiedy okazuje się, że do wspólnego, twórczego grania nie potrzeba nut, ustalania tempa i formy, a te elementy pojawiają się w grze spontanicznie, to oznacza, że zespół muzyków dobrał się idealnie! Tak było w przypadku moich spotkań z Sebastianem Frankiewiczem i Wojciechem Pulcynem, a ponieważ wyjątkowo lubię połączenie typu sax, bass i perkusja, to zdecydowałem się na współpracę z tymi wybitnymi muzykami i wspaniałymi kolegami. Efektem naszej wspólnej pracy jest płyta MACIEJ SIKAŁA TRIO - „BETTER PLACE”. Kilka lat grania razem w tym składzie wpłynęło nie tylko na jeszcze lepsze wyczuwanie się nawzajem, ale także na obranie kierunku, w jakim chcemy podążać, sposobu w jaki chcemy brzmieć jako zespół. I tak powstał nowy materiał muzyczny, który dostarczyli w dużej mierze Wojtek i Sebastian. Dwa utwory są mojego autorstwa, w tym tytułowy, który dedykuję pamięci mojej córki, Karoliny, wierząc, że jest w lepszym miejscu, gdzie nie ma bólu i cierpienia. A muzyka na płycie, co to jest? To jest po prostu JAZZ!” Dla porządku oraz dla tych nielicznych, którzy jeszcze jakimś cudem tego nie wiedzą napiszę, że Maciej Sikała to wybitny polski muzyk jazzowy – saksofonista tenorowy i sopranowy, kompozytor oraz pedagog akademicki. Jego kariera artystyczna obejmuje ponad 70 wydawnictw płytowych, liczne nagrody branżowe oraz wieloletnie prowadzenie klas saksofonu jazzowego na Akademiach Muzycznych w Gdańsku i Bydgoszczy. Współpracował i nagrywał z takimi artystami jak Lester Bowie, David Liebman, Billy Harper, Reggie Workman, Ronnie Burrage, Joanne Brackeen, Kenny Wheeler, Leszek Możdżer oraz Jan Ptaszyn Wróblewski. Był członkiem legendarnego zespołu Miłość, z którym zrealizował pięć albumów studyjnych. Zajął pierwsze miejsce w czytelniczej ankiecie Jazz Forum w kategorii saksofon tenorowy (1995–2005, 2010) oraz sopranowy (od 2012). Otrzymał nominację do nagrody Fryderyk w kategorii Jazzowy Muzyk Roku (2001). Bardzo się cieszę jeśli się podobało. Prowadzenie tego bloga to najfajniejsza rzecz na świecie, więc będę Ci wdzięczny za wsparcie (równowartość kawy na mieście). Wszystkie pieniądze z wpłat przeznaczam na muzykę, którą potem recenzuję dla Was. Śmiało. Pomożesz mi. Wystarczy kliknąć przycisk w dole. Dziękuję bardzo!

Owacje na stojąco dla Ewy Bem, świetny występ Hanny Banaszak, ale moje serce skradły: recital Ruth Wilhelmine Meyer, czyściutkie, przydymione, aksamitne partie Grzecha Piotrowskiego i skromny, a zarazem wielki wkład Piotra Schmidta. Katowicka sala NOSPR 27 września tętniła jazzem . Grzeszne wyzwania Grzech Piotrowski uwielbia wyzwania. Chciał zagrać na wulkanie – zagrał. Chciał zagrać na tratwie – zagrał. Zechciał również zebrać dużą, kompletnie nieoczywistą grupę muzyków jazzowych z ekstraklasy i postawić ich na scenie NOSPR – i zrobił to. Zorganizował „Grzech+” , niezwykły koncert z udziałem: Grzech Piotrowski  – saksofony Atom String Quartet Dominik Wania  – fortepian Piotr Schmidt  – trąbka Shachar Elnatan  – gitara Stanisław Słowiński  – skrzypce Jan Wierzbicki  – kontrabas Matheus Jardim – perkusja Goście specjalni: Ewa Bem, Hanna Banaszak, Ruth Wilhelmine Meyer, Tamara Behler, Patrycja Zisch Jazzda objęła koncert patronatem Jechałem do Katowic zafrapowany tym konceptem, lekko zaintrygowany składem. Ciekawiło mnie, czy ten ryzykowny miks wypali i czy talent poszczególnych muzyków wybrzmi. Pchała mnie też zwykła ciekawość jazzfana – skład był wyjątkowy i rzadko spotykany. Grzech Piotrowski i Piotr Schmitd Bajkowy początek Uwielbiam World Orkiestrę Grzecha Piotrowskiego, a koncert otworzył melodyjny i klimatyczny „Forest Song” , w którym uwagę przyciągnęła subtelna, lekka partia gitarzysty Shachara Elnatana. Potem zabrzmiało „Serum”  – niepublikowana, choć wielokrotnie grana na koncertach kompozycja Grzecha Piotrowskiego . Zagrana z mocą i intensywnością, przywołała mi na myśl ducha Milesa z lat 70. Porywające solo Piotra Schmidta na trąbce wywołało pierwszy, ale nie ostatni entuzjazm publiczności. Tamara Bahler i Grzech Piotrowski Potem na scenie pojawiła się Tamara Behler . Już po chwili można było odnieść wrażenie, że oto rodzi się nowa gwiazda. Interpretowała folkowy repertuar na swój sposób bez cienia respektu. Zachwyciła mnie miękkim, aksamitnym brzmienie i doskonałą artykulacją. Jej zaśpiewana w kolejnym wejściu „Lipka”  okazała się jednym z najpiękniejszych momentów wieczoru, wywołując burzę  oklasków całej sali. Płyta pani Tamary jest na horyzoncie i ja bardzo na nią czekam. Oto moja gwiazda wieczoru Kiedy weszła i stała słuchając słowa wstępu wyglądała na nieco oszołomioną. Ale kiedy zaczęła śpiewać scena należała niepodzielnie do niej, czyli do Ruth Wilhelmine Meyer . Jej wokalizy przeniosły słuchaczy w klimat ECM – nordycki, przestrzenny, pełen oddechu i kontemplacji. To moja gwiazda wieczoru. Widziałem ją po raz pierwszy, nic o niej wcześniej nie wiedziałem. Gdybym mógł, padłbym przed nią na kolana. Jej głos – sześć oktaw, szaleństwa, oryginalność, odwaga, a przy tym brak pretensjonalności. Kiedy trzeba – słowik, kiedy chce – diabeł tasmański. Może wszystko. Jest absolutna. Zjawiskowa Ruth Wilhelmine Meyer, w tle zjawiskowo improwizujący Dominik Wania Legendy w NOSPR Ewa Bem, w tle od lewej Dominik Wania, Piotr Schmidt, Dawid Lubowicz, Mateusz Smoczyński Wreszcie głosy, które w Polsce są legendą. Ewa Bem  otrzymała owację na stojąco przed i po czterech utworach – m.in . pełnym energii „Blues Bossa”  i lirycznym „Świcie w stadninie koni”  Seweryna Krajewskiego i oczywiście słynną "Podaruj mi trochę słońca" . Na scenie czuła się jak w domu, mogła nawet żartobliwie rugać Grzecha Piotrowskiego, a on z pokorą przyjmował jej uwagi. Hanna Banaszak, w tle Dawid Lubowicz Hanna Banaszak  zamykała koncert. Udowodniła, że wciąż jest w znakomitej formie. Jej interpretacje Piazzolli, własnej kompozycji i „Children of Sanchez”  Chucka Mangione zabrzmiały świeżo i poruszająco. Kiedy na finał zaśpiewała „Sambę przed rozstaniem” , odczarowała dla mnie ten utwór. Jako młody punkowiec nie znosiłem go, dziś – po ponad 30 latach – zasłuchałem się i utonąłem w jej interpretacji. Grzech pierworodny Grzech Piotrowski – autor całego przedsięwzięcia. To, że podjął się organizacji i produkcji tak dużego wydarzenia, świadczy, że zdobył już wiele szczytów i jako niespokojny duch szuka nowych wyzwań. To mnie trochę smuci. Jego gra na saksofonie – melodyjna, lekka, podniebna, radosna i metafizyczna – jest rzadko spotykana. Wynika pewnie z jego szacunku dla muzyki ludowej i dla planety. Byłbym zasmucony, gdyby porzucił muzykę dla swojego ogromnego sadu i uprawy ekologicznych jabłek. Choćby były najlepsze na świecie, ja samolubnie chciałbym, by dalej grał. WSZYSTKIE FOTOGRAFIE NEW TALENTS GENERATION. Dziękuję za udostępnienie . Bardzo się cieszę jeśli się podobało. Prowadzenie tego bloga to najfajniejsza rzecz na świecie, więc będę Ci wdzięczny za wsparcie (równowartość kawy na mieście). Wszystkie pieniądze z wpłat przeznaczam na muzykę, którą potem recenzuję dla Was. Śmiało. Pomożesz mi. Wystarczy kliknąć przycisk w dole. Dziękuję bardzo!