Jak Kocioł Bigosu grał Milesa Autumn Leaves, czyli Jednorożec i elastyczność

Każdej jesieni, gdy Halny zaczynał drzeć kosówkę z korzeni, a świstaki zamykały swoje górskie interesy na cztery spusty, w pewnej chacie na Bachledówce działo się coś dziwnego. Tylko najstarsi gazdowie o tym wiedzieli, a i oni mówili szeptem – bo to nie jest coś, o czym się opowiada byle komu przy herbacie z sokiem malinowym podlanej elementem baśniowym. Do takich opowieści herbata się nie nadaje, bo mąci narrację siorbaniem, tu trzeba dobrze destylowanego elementu baśniowego, najlepiej ze śliwek, który wlewa się w jamochłon szybko, energicznie i jak najczęściej się da!

O czym była ta gazdowa opowieść? 

Otóż we wspomnianej chacie stał na kuchni legendarny kocioł bigosu – tak wielki, że raz widziano w nim odbicie pełni księżyca. Ale nie rozmiar był najdziwniejszy. Gdy tylko zbliżał się Halny, kocioł zaczynał... grać. I to nie byle co – pierwsze takty zawsze przypominały „Autumn Leaves” – jakby dusza Milesa Davisa zamieszkała między kapustą a dziczyzną.

Dzięki mediom społecznościowym o kotle zrobiło się głośno. W tym wirtualnym maglu, jak to w maglu realnym, jedna widziała, ale nie słyszała, druga z kolei zna kogoś kto słyszał, ale nie widział. Wszystko zaś słyszała i widziała Strużniakowa ze Zęba, ale ona żyje wyłącznie dzięki elementowi baśniowemu w codziennej nadpodaży, wobec czego jest mało wiarygodna, a konkretniej, w tym przypadku wiatrygodna. 

Niemniej wieść o kotle dotarła do kół oświeconych, choć tutaj, przez góralski  lud dumny jako elita mało szanowanych. I słusznie. Razu pewnego ci naukowcy z Krakowa zjechali taszcząc oscyloskopy i mikrofony kontaktowo-kierunkowe, ale jak się okazało ich pogodowy prognostyk pomylił się, gdyż siódmy dzień oblewał narodziny pewnego chłopca z sąsiadem ojca dziecka, więc w końcu przyjechali za późno, gdy garnek dawno skończył nucić „Autumn Leaves“, a i halny w sumie ich wszystkich porwał, nim zdążyli nagrać choćby nutę. Jeden z nich ponoć oszalał i do dziś nuci „Take Five” słoikowi kiszonek. Bez odzewu.

I teraz najciekawsze. Muzycy jazzowi z Podhala zaczęli nazywać to garnkowe zjawisko akustyczne „górskim standardem wiatropędnym”. Nie dość na tym! Pewnej nocy, w środku listopada, odbył się gdzieś w okolicy tajny koncert pod tematycznym hasłem: „Hej amigos zmień mnie ten bigos”. Wystąpili: kocioł (wokale i tło atmosferyczne), boginka-dziwożona  (bębny na tarkach do ziemniaków), i Władek z Poronina, który grał na harmonijce ustnej zrobionej ręcznie z blachy do pieczenia oscypków sąsiada.

Oto jednak porzućmy piękne polskie góry, gdyż stawiam przed wami nową, majową płytę trzech równie arcyoryginalnych muzyków ze Starego Kontynentu, jak wspomniany kocioł z bigosem: Sylvaina Darrifourcq na perkusji, Manuela Hermii na saksofonie tenorowym ora Valentina Ceccaldiego na wiolonczeli.

Nic na tej płycie nie jest jednoznaczne. Nic nie jest oczywiste. Wszystko jest zwariowane i przesadzone.

Zacznijmy od tytułu: Unicorn and Flexability, czyli Jednorożec i elastyczność.

Taaaaa

Tytuł zachęca do nieskończonych interpretacji.

Kroczmy tą drogą, a ty ogniu krocz ze mną. Pierwszy utwór pod tytułem "Wąsy i lakier, bez peleryny i rajstop" (oryginalnie: Moustache et vernis, sans cape et sans collants) rozwiewa wątpliwości:

1. CICHO JUŻ BYŁO

2. CICHO ZNACZY NUDNO

W tym siedmiominutowym utworze-kolosie, pełnym zwrotów, zawijasów i przewrotów w bok, wiolonczela staje się instrumentem nachalnie szarpanym. Na czele trio staje saksofon, który został tu złapany w jakaś zwariowaną, powichrowaną pętlę, zaś nad tym wszystkim czuwa ostra perkusja. Darrifourcq jest mistrzem dziwacznego grania, jakiś wplecionych w tło odgłosów mechanicznych, zgrzytów, stuków, puków, diabli widzą czego. I słychać je mniej więcej od trzeciej minuty utworu. To one, choć najmniej ważne, stają się najistotniejszym, najbardziej przykuwającym uwagę elementem muzycznym - co samo w sobie jest wybornym żartem ze słuchacza, zwłaszcza słuchacza audiofila. Pamiętajmy, że mamy do czynienia z BRUTAL JAZZEM, więc w ogóle jest brudno, nieczysto, głośno. Momentami ma się wrażenie, jakby odżyła Morphine'a, ale wciąż jeszcze nie wytrzeźwiała.

Utwór tytułowy to jest prawdziwie szalona jazda głową w dół. Darrifourcq mdleje z szybkości, Ceccaldi wszystko szarpie, a Hermi kończy się litość dla instrumentu. Zmian kierunku podążania bez liku. Jakbym miał do czegoś go przyrównać, to do uciekającej w każdym kierunku stonogi, albo poszukiwania piłki przez polską reprezentację na stadionie w Bukareszcie.

No bo sobie z uwagą posłuchajcie perkusji w trzecim utworze pod tytułem "Kebab kognitywny". Darrifourcq gra w nim seriami, jakby pociągał za cyngiel CKM-u, a nie wali w w taraban, ani razu nie rozpoznacie dźwięku wiolonczeli, a saksofon tworzy swoistą stromą ścianę horyzontu. "Homo Narrans" to utwór jakby z repertuaru Kraftwerk: mechanicznie zapętlony, zakręcony jak lody włoskie z chorym saksofonem w finale.

To jest doskonale dziwaczna płyta. Dzięki tej dziwaczności nie powinna się nudzić - zwłaszcza, że obrany przez trio styl to czysta thrash demolka, tyle tylko, że na nie thrashowe instrumenty.

Polecam.

Trio istnieje od 13 lat.

Ma na koncie trzy (łącznie z omawianą) albumy. Pozostałe nosiły tytuły "Bóg w Kasynie", "Kaiju je Cheeseburgera".

Fajnie

Każdy z muzyków ma swój własny świat, swoje własne projekty.

Spośród nich najbardziej mi odpowiadają muzyczne wizje Darrifourcq'a, który stworzył osobisty język na perkusji, zbudowany wokół pojęć „poli-prędkości”, „jakości fizycznej” i mechanizacji gestu dźwiękowego. Z budowanego tak rytmu zrodziły się projekty IN LOVE WITH i TENDIMITE. Kilka lat temu, podczas Letniej Akademii Jazzu w Łodzi, miałem wielką przyjemność obejrzeć i wysłuchać recitalu In Love With i od tamtej pory bacznie i z rosnącym zachwytem obserwuję to, co produkuje Sylvain.

Bo Sylvaina można nie cierpieć.

Ale znać jego muzykę wypada.

A co ma to tego KOCIOŁ BIGOSU grający Milesa Davisa? Jak to co? To przecież niebywałe osobliwości!

Niebawem wraz z ekipami Polish Jazz Blog i Kind Of Jazz organizujemy wspólną ekspedycję paranaukowo-dźwiękową w poszukiwaniu legendarnego kotła. Dotrzemy do niego, poczekamy na halny, aby zarejestrować na magnetofon szpulowy Unitra ZK 120 T i udostepnić przez popularne serwisy streamingowe. Możesz nas wesprzeć finansowo, ale po co ... kiedy możesz wesprzeć mnie.

---

Bardzo się cieszę jeśli się podobało. Prowadzenie tego bloga to najfajniejsza rzecz na świecie, więc będę Ci wdzięczny za wsparcie (równowartość kawy na mieście). Wszystkie pieniądze z wpłat przeznaczam na muzykę, którą potem recenzuję dla Was.

Śmiało. Pomożesz mi. Wystarczy kliknąć przycisk w dole. Dziękuję bardzo!

0